Το μελλούμενο θαύμα ~ της Μαίρης Λακουμέντα

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη και μια μουσική με οδηγεί σαν τον πολικό αστέρα. Ακούω τη μελωδία που τώρα γεννιέται. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι να με οδηγήσει. Σαν να είναι απόψε η ώρα να αναλογισθώ και να μπω στην δίνη της ζωής μου. Να οραματιστώ, να αναπολήσω, να διορθώσω…

Ε, μην κάνεις ματάκι, μου φώναξε τ’ αστέρι. Σε οδηγώ και είναι ωραίο το ταξίδι. Θα πάμε εκεί που θέλουμε. Θα περπατήσουμε μαζί να συναντήσουμε το αιώνιο πάλεμα, τη ζωή, τη χαρά.. ξέρεις δεν είσαι μόνη σου.. Χαιρέτησε το νεογέννητο που έρχεται και σε απελευθερώνει από το παλιό. Μπες στη διάθεση της χαράς και της γιορτής.

Στριμώχτηκαν και μίκρυναν οι μέρες, μα έρχεται το φως μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Λαχταρίζει η καρδιά. Απόψε γεννιέται το φως που έγινε παιδί και το παιδί Θεός. Λάμπουν τα αστέρια που χύνονται από την μια μεριά του ουρανού μέχρι την άλλη, ακολουθώντας τον αθάνατο ρυθμό. Γίνομαι περπατητής του χρόνου σε τούτη τη στιγμή της αγαλλίασης. Το φως κρατά αγκαλιά το σκοτάδι, σε μια πορεία αγάπης του Θεού.

Κρυφοκοιτάζω και περιμένω με παράλογο χτυποκάρδι να δω, αγέννητο ακόμα, το μελλούμενο θαύμα!

Καλά Χριστούγεννα!!!

Μαίρη Λακουμέντα