Αποχαιρετώντας έναν ναυτικό!

Μισώ τους αποχαιρετισμούς...από μικρό κοριτσάκι τους μισούσα!

 Βλέπετε,μεγάλωσα μέσα σε οικογένεια ναυτικών και αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Δύσκολο να διαχειριστώ σαν παιδί τον πόνο και την θλίψη που ένιωθα,κάθε φορά που έπρεπε να αποχαιρετίσω τον πατέρα μου,κάθε φορά που έβλεπα μια βαλίτσα να γεμίζει με ρούχα,ένα αεροπλάνο να τον παίρνει μακρυά μας.Πολλές φορές μάλιστα,απέφευγα να τον συνοδεύσω στο αεροδρόμιο,δεν ήθελα ούτε καν να τον χαιρετίσω στο σπίτι,παρά κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού και άφηνα τα δάκρυα μου να κυλήσουν...εκεί που δεν τα έβλεπε κανένας. Και τα ταξίδια του...αχ αυτά τα ταξίδια του,πάντα μεγάλης διάρκειας,τόσο που πολλές φορές ξεχνούσα την φωνή και το πρόσωπό του. 

Και τότε δεν υπήρχαν κινητά,απλά περιμέναμε καρτερικά πότε θα πιάσει λιμάνι για να πάρει τηλέφωνο.

Τότε δεν υπήρχαν οι βιντεοκλήσεις στο skype,απλά περιμέναμε την στιγμή που θα τον ξαναδούμε.

Κι αυτή η στιγμή όλο και αργούσε.... Δύσκολο για όλους μας!

Φόβοι,αγωνίες,προσευχές... 

Ευτυχώς ,ήρθε η στιγμή της συνταξιοδότησης όμως και όλα αυτά ήταν πια παρελθόν.

Τώρα απλά χαιρόμαστε να ακούμε τις διηγήσεις του και τις εμπειρίες του...

Από τότε λοιπόν,δεν άντεχα το ''αντίο''. 

Και δεν ήθελα ποτέ να αποχαιρετίσω ξανά ναυτικό...ποτέ! 

Έλα όμως που η ζωή δεν μας κάνει την χάρη,έλα που παίζει περίεργα παιχνίδια...

Και φτάσαμε ξαφνικά εν έτη 2015,να πρέπει να αποχαιρετίσουμε ξανά κάποιον!

Ουφ...άντε πάλι από την αρχή λοιπόν. 

Βαλίτσες,διαβατήρια,κλάματα και ... όχι,όχι,αυτή την φορά είπα δεν θα κλάψω,θα κρατηθώ!

Αυτή τη φορά,θα το δω διαφορετικά. Δεν είναι δα και τίποτα,ένα μικρό ταξιδάκι.

Και έτσι αποφάσισα να το γλεντήσουμε,να κάνουμε ένα μικρό  αποχαιρετιστήριο πάρτυ,με αγαπημένα πρόσωπα,με γέλια και υπέροχη διάθεση.

Παρόλο που ο καιρός μας τα χάλασε λιγάκι,δεν πτοηθήκαμε. 

Βγήκαμε στην αυλή μας,ψήσαμε,ήπιαμε και το διασκεδάσαμε όσο μπορούσαμε.

Και επειδή πάρτυ χωρίς γλυκό δεν γίνεται....φτιάξαμε και την τούρτα μας!

Τι το'θελα...  

Αυτό το ''ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ'' ήταν η αφορμή για να βουρκώσω ξανά,να ξυπνήσω μνήμες που είχα κρύψει πολύ καλά στο μυαλό μου. 

Και να οι αγκαλιές,και να τα κλάματα ....

Σας το είπα,δεν αντέχω ούτε στην ιδέα ενός αποχαιρετισμού!

Ναι ,ξέρω...είναι για καλό,είναι για λίγο,αλλά...δεν το αντέχω!!!!

Γιαυτό λοιπόν αποφάσισα, μέσα από αυτή την ανάρτηση,να σου πω πόσο δύσκολος είναι για μένα αυτός ο αποχαιρετισμός. Μην περιμένεις λοιπόν,να σε χαιρετίσω.

Δεν θέλω να σε δω να ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου,ούτε κατά διάνοια να σε βοηθήσω. Δεν θα έρθω μαζί σου στο αεροδρόμιο και δεν νομίζω πως θα αντέξω να σε δω την ώρα που φεύγεις... Ελπίζω να μην μου θυμώσεις! 

Εγώ θα προσεύχομαι για σένα(και για όλους τους ναυτικούς) και θα περιμένω με λαχτάρα την στιγμή που θα σε δω ξανά.

Μέχρι τότε... να προσέχεις τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως σ'αγαπάω πολύ!!!!

''Καλό ταξίδι και καλές θάλασσες''