Σύνδρομο PFAPA ...συνέχεια

Ήρθε η στιγμή για να κάνουμε τον πρώτο κύκλο εξετάσεων, αιματολογικών αυτή τη στιγμή, στον μικρό για να δούμε τι γίνεται με τους επαναλαμβανόμενους πυρετούς του. Το άγχος όλων αυτών των ημερών είναι στα ύψη. Και πετύχαμε μια περίεργη ημέρα, πρωτομηνιά, μετά από Πανσέληνο και έκλειψη.

Οι αιματολογικές θα γινόντουσαν μόνο μέσα στο νοσοκομείο οπότε κάναμε εισαγωγή. Ο μικρός μέσα στην τρελή χαρά, να ενθουσιάζετε με το περιβάλλον το οποίο ήταν πολύ όμορφο και ευχάριστο. Με τα παιδάκια που είχε παρέα μέσα στο δωμάτιο, που κάποια από αυτά ήταν για τον ίδιο λόγο με εκείνον.

Οι ώρες περνούσαν, και είχαμε πάει για μία ημέρα... είχα αρχίσει και ανησυχούσα γιατί δεν είχαμε κάνει ακόμη τίποτα. Τελικά, μετά από αρκετές ώρες από το πρωί, μας καλούν για να κάνουμε αιμοληψία. Και εκεί ξεκίνησαν τα απανωτά σοκ...

Ο μικρός, όπως και η αδερφή του, είναι παιδιά συνεργάσιμα, που δεν έχουν ποτέ δημιουργήσει θέματα σε όσους γιατρούς έχουμε επισκεφθεί, ακόμη και οδοντίατρο, για ό,τι εξετάσεις κι αν έπρεπε να κάνουμε. Και εχθές για τον μικρό άλλαξαν όλα.

Έχει πιεστεί πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες. Και όλη αυτή η πίεση βγήκε με ένα απίστευτο ξέσπασμα εχθές, την ώρα που έπρεπε να κάνουμε την αιμοληψία. Πράγμα που δυσκόλεψε πάρα πολύ την όλη διαδικασία. Δεν καταφέραμε να κάνουμε την πρώτη φορά τίποτα. Πιάσαμε την κουβεντούλα, να ηρεμήσει, αλλά το πείσμα άρχιζε να δουλεύει και στράβωσε τελείως. Και τι κάνουμε τώρα; Ή έπρεπε να φύγουμε και να ξανά πάμε σε καμιά δεκαριά ημέρες μετά -που μπορεί να δεδομένα να είναι εντελώς διαφορετικά μιας και μπορεί να είχε ξανά πυρετό-, ή να μείνουμε μέσα το βράδυ και να δοκιμάσουμε την επόμενη ημέρα -πράγμα που δεν είχαμε προετοιμαστεί για να κάτσουμε βράδυ και θα παρατεινόταν η όλη κατάσταση.
Ή ...το σενάριο που έτρεμα... να μείνει για πρώτη φορά μόνος του με τις νοσηλεύτριες και νοσηλευτές, να τον κρατάνε για να μπορέσουμε να πάρουμε αίμα, για να φύγουμε μια ώρα γρηγορότερα, για να πάρουμε και τις απαντήσεις -μέρος απαντήσεων- από ένα μέρος εξετάσεων...

Ήταν ένα σοκ που προσπαθώ ακόμη να ξεπεράσω. Δεν θέλω να πλατειάσω στον τρόπο που συνηθίζεται να γίνονται τα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αν ήταν ένα παιδάκι που συνήθιζε να αντιδρά άσχημα σε εξετάσεις και γιατρούς, θα το αντιμετώπιζα κι εγώ διαφορετικά.
Είναι ένα παιδάκι όμως που πρώτη φορά αντιδρά και ξεσπά με τέτοιο τρόπο. Δεν είχε να κάνει με το γεγονός ότι ήμουν την πρώτη φορά μαζί του μέσα, ή όχι. Δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζαμε μέχρι τώρα τέτοιες καταστάσεις. Κάτι, που προσπαθούσα να εξηγήσω στους νοσηλευτές.

Η βάση και σημαντικότερο ότι πρέπει να γίνουν οι εξετάσεις. Και έγιναν. Και οι απαντήσεις θα είναι έτοιμες σε μερικές ημέρες κατά ένα μέρος, ενώ οι υπόλοιπες θα αργήσουν πολύ.

Το παιδάκι μου κοιμήθηκε πολύ ήρεμα και ήσυχα ευτυχώς στο κρεβατάκι του. Τρέμω την στιγμή που θα πρέπει να πάμε για τον 2ο κύκλο εξετάσεων. Δεν κάνουμε άλλες κουβέντες με τον μικρούλη όμως, είπαμε πάρα πολλά εκείνη την ημέρα. Θέλουμε να ηρεμήσει, να ξεχαστεί, να μπει σε φυσιολογικούς καθημερινούς ρυθμούς, και θα μας έρθει η ευκαιρία να ξανά συζητήσουμε.

Σήμερα πήγαμε κεράσματα στο σχολείο του για τα γενέθλιά του που ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά έλειπε. Το περίμενε πως και πως! Σηκώθηκε να ντυθεί με καινούρια ρούχα και να πάρει τα γλυκά για τους φίλους του.

Η μαμά του ...εγώ δηλαδή... προσπαθώ να ηρεμήσω ακόμη...

Ενημερωθείτε για τον σύνδρομο στην πρώτη μας ανάρτηση εδώ.