"Ψάχνοντας για κοχύλια" Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Κάποιοι λένε πως προς το τέλος της ζωή τους, οι άνθρωποι βάζουν τα πράγματα εκεί που ανήκουν. Πράγματα υλικά αλλά και σκέψεις. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να αναθεωρήσουν πολλά πράγματα που πάλεψαν πολύ γι αυτά.

Δε μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό ισχύει. Στην περίπτωση όμως της Πενέλοποε σίγουρα έγινε έτσι.

Η Πενέλοπε μοιάζει με μια γυναίκα που τη συναντάς  κάθε μέρα στο δρόμο σου και μπορεί να μην την παρατηρήσεις ποτέ. Αν όμως θα είχες τη δυνατότητα ή την τύχη (ανάλογα πως ορίζονται αυτά τα δυο) να την αφήσεις να σου μιλήσει λίγο για τη ζωή της θα καταλάβαινες πως η Πενέλοπε είναι μια ιδιαίτερα δυνατή και σπάνια γυναίκα μέσα από εκείνο που ονομάζεται καθημερινότητα κι ακόμη πως κάποτε υπήρξε κάτι άλλο σίγουρα πιο ευτυχισμένο αλλά αυτό το κάτι ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Η Πενέλοπε μεγάλωσε σε ένα σπίτι που αγαπήθηκε πολύ. Δε συνέβη το ίδιο όμως με το γάμο της. Αλλά σε μια απρόσμενη και ίσως κακή στιγμή ήρθε εκείνο το ακάλεστο και  βαθύ συναίσθημα που ονομάζεται έρωτας. Τέλειωσε όμως νωρίς. Και άδοξα.

Κανείς δε μπορεί να κάνει σχέδια εν καιρώ πολέμου.

Μπορεί κανείς όμως να συνεχίζει να ελπίζει πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Ή έστω οι μέρες που θα έρθουν να γίνουν υποφερτές και κάποτε καλές.

Και κάπου εκεί στη δύση αυτών των ημερών σπάνια πράγματα, όπως κάποιοι ανεκτίμητοι πίνακες που ζωγραφίστηκαν κάποτε με πολύ αγάπη και τρυφερότητα στα χρώματα τους και ονομάστηκαν "ψάχνοντας για κοχύλια", βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι και ίσως να σηματοδοτεί τα καλοκαίρια μας. Εκεί μέσα στις ασπρόμαυρες σελίδες βρίσκουμε κάτι από τους εαυτούς μας ή από τους γύρω μας με αποτέλεσμα να θυμόμαστε για χρόνια την ιστορία αυτή.

Αν αυτό το καλοκαίρι ψάχνετε να διαβάσετε ένα καλό βιβλίο διαβάστε το "ψάχνοντας για κοχύλια"!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.