"Ιστορίες της διπλανής κρίσης" Μαρία Κανελλάκη

Η Μαρία Κανελλάκη, μας μιλά για τις "ιστορίες της διπλανής κρίσης". Θα μπορούσαν να είναι και ιστορίες της διπλανής πόρτας.
Με τους ήρωες να πηγαίνουν και να έρχονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Ήρωες που κάτι μας θυμίζουν, κάπου μας τσιμπάνε, κάπου ξαποσταίνουν πάνω μας, κάπου αφήνουν ένα χάδι ή ένα φιλί ακόμη κι ένα δάκρυ να τρέξει απ' την άκρη του ματιού μας.
Κι όλοι τους ακουμπάνε πάνω μας σαν κάτι γνώριμο και πολύ οικείο. Σαν εκείνους που ξυπνήσαμε το πρωί στο πλάι τους, σαν αυτούς που τους είπαμε καλημέρα στο δρόμο ή σαν εκείνους που αγκαλιάσαμε τη νύχτα πριν πάμε για ύπνο.


1. «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» λοιπόν. Κάτι σαν τις ιστορίες της διπλανής πόρτας;

...της διπλανής πόλης, της διπλανής χώρας, οτιδήποτε συμβαίνει εκτός του μικρόκοσμού μας,  που είναι συνήθως μονοθέσιος. Χωράει μόνο το ΕΓΩ μας.

2.  Τι ήταν εκείνο που σε σκούντηξε να γράψεις αυτές τις 48 όμορφες και διδακτικές ιστορίες;

Ο θυμός και η λύπη. Η χαρά κι ο ενθουσιασμός. Η ελπίδα κι η απογοήτευση.Οι ήρωές του!
3. Διαβάζοντας τις ιστορίες σου, νιώθω κάποιες φορές να συναντώ κάποιον γνωστό κάποιο φίλο κάποιο συγγενή ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό. Νιώθω άνετα και οικεία με τους ήρωες. Αλήθεια όλους αυτούς τους έχεις συναντήσει στην πραγματικότητα ή κατοικούν μόνο στις σελίδες σου;

Η διαπίστωση αυτή είναι κοινή στους φίλους που διάβασαν το βιβλίο. Όλοι ταυτίστηκαν με κάποια ιστορία.Οι ήρωες δεν είναι  χάρτινοι & φανταστικοί. Η πρόθεση δεν ήταν να γίνω συγγραφέας. Αλλά να γράψω για κάποιους ανθρώπους που δεν θα μιλήσει ίσως ποτέ κανείς. Τους μικρούς-προσωπικούς μου ήρωες.Είναι οι άνθρωποι που όλοι συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Στη δουλειά (αν υπάρχει βέβαια), στο λεωφορείο, στην πολυκατοικία, στο δρόμο, στο σχολείο των παιδιών μας, στο σούπερ-μάρκετ, παντού.

4. Ο τρόπος γραφής σου διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Άλλοτε γλυκός, άλλοτε απότομος, άλλοτε σκληρός, άλλοτε αισιόδοξος άλλοτε απαισιόδοξος. Αυτό πως «βγαίνει» κάθε φορά; Τι είναι εκείνο επηρεάζει τις λέξεις;

Δε συμπαθώ καθόλου την ομοιομορφία και την προσκόληση σε κλισέ συνταγές (γραφής, μαγειρικής και ζωής εν γένει). Μ’ αρέσει να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι και προσπαθώ να αποφεύγω μόνο τα είδη που –εκ προοιμίου- ξέρω πως δεν μου ταιριάζουν.

5. Η κρίση της Ελλάδας είναι μόνο οικονομική; Ή αγγίζει και τις σχέσεις των ανθρώπων;

Όχι μόνο τις άγγιξε, για να είμαστε ακριβείς, τις διέλυσε. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Πολιτιστικά κυρίως. Το αξιακό μας σύστημα νοσεί βαριά και μαζί του νοσούμε κι εμείς.Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να βγει στην αρένα, έχει να τα βάλει με άγρια θηρία και η μάχη θα είναι άνιση. Τα (λίγα ενδεχομένως) παιδιά που δεν θα εκστασιαστούν με τα “καθρεφτάκια” των brands, των iPhone και τoυ ακατάσχετου καταναλωτισμού, ίσως να δημιουργήσουν τη νέα φουρνιά πνευματικών ανθρώπων και έντιμων αγωνιστών της ζωής. Που θα ξαραχνιάσουν τα βιβλία του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, της Σωτηρίου και του Βάρναλη, την ιστορία του τόπου και τους αληθινούς ήρωες που ακόμα ζητούν δικαίωση...

6. Τελικά η ζωή με τα τόσα που μας επιφυλάσσει είναι παραπάνω σκληρή από ότι αξίζει στους ανθρώπους;

Για κάποιους ανθρώπους ναι. Είναι σκληρή και άδικη. Για την ακρίβεια είναι... μόνο σκληρή και άδικη.Γι αυτό ας περιορίσουμε τη γκρίνια και την ηχορύπανση, όταν έχουμε εξασφαλισμένα αυτά που για πολλούς άλλους, είναι άπιαστο όνειρο. [π.χ. υγεία, τροφή, οικογένεια, στέγη, δουλειά, φίλους, ψυχαγωγία, παρέα, σύντροφο, γονείς εν ζωή και διάφορα άλλα. Είναι μια άσκηση που προσπαθώ να κάνω τακτικά. Ο προσωπικός μου ισολογισμός].

7. Και στους ανθρώπους της διπλανής κρίσης τι θα είχες να πεις;

“ΜΑΖΙ”Όσο γίνεται να μένουμε αντάμα ο ένας με τον άλλο. Έχοντας περάσει την προσωπική μου [άγρια] κρίση, πριν την εθνική μας κρίση, εκείνο που με βοήθησε να επιβιώσω, ήταν η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη που πήρα κι έδωσα. Αυτό το  αλισβερίσι είναι το πιο ακριβό εργαλείο του ανθρώπου. Κι εδώ δεν χωράνε σύνορα και σημαίες. Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο. “Μιλάνε” μόνο οι καρδιές που χτυπούν στην ίδια διάλεκτο.Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε στη ζωή μας, τόσο πιο άτρωτοι θα βγαίνουμε απ’ τις κακοτοπιές και τις πάσης φύσεως κρίσεις. Και αλώβητοι απ’ τα κέντρα εξουσίας, που επιδιώκουν και ποντάρουν τις μάρκες τους, στο ακριβώς αντίθετο. Στην αποθέωση του ατομικισμού και της μοναξιάς.Στη “σέλφι” που κατατρόπωσε το οικογενειακό κάδρο ή την παρέα με φίλους σε μια εκδρομή.

Απάντησε με μια φράση:

• Εμπνέομαι …. στα μεγάλα ζόρια


• Γελάω … από νωρίς το πρωί


• Θυμώνω … και γράφω [κείμενα και ...ανθρώπους]


• Ονειρεύομαι… τη μέρα που ο Τζέρι θα κυνηγήσει τον Τομ


• Εύχομαι… ο Τομ να νιώσει την αγωνία του κυνηγημένου και την απόγνωση του αδύναμου


• Αν είχα φτερά θα… ξεπέρναγα –ενδεχομένως- την υψοφοβία μου


• Κι όταν κλείνω τα μάτια… ανοίγω το συρτατωτό παραθυράκι μέσα μου, χτυπάω συνθηματικά, τοκ-τοκ, «άντε, έβγα» λέω, »...να τα πούμε λίγο, να δω τι κάνεις, πώς είσαι...»

Τη Μαρία Κανελλάκη θα τη βρείτε να σεργιανά στη δική της διαδικτυακή γωνιά Το απάγκιο.
Οι "ιστορίες της διπλανής κρίσης" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις 24 γράμματα.