"Η επέτειος" της Μαίρης Καρπή Λακουμέντα

Η αγαπημένη Μαίρη Καρπή Λακουμέντα, πλέκει δύο υπέροχες ιστορίες ανθρώπων που στέκονται η αφορμή για αλλαγή στην ζωή τους, αλλά και "στιγμές που μπορούν να δημιουργήσουν μια επέτειο".

Ένα μικρό διήγημα που θα μας αφήσει με μια πολύ γλυκιά αίσθηση...

Εκείνο το βραδάκι το λεωφορείο έφτασε στην ώρα του. Ο κόσμος που μπήκε βολεύτηκε στις θέσεις του, δυο τρεις μόνο στέκονταν όρθιοι. Ήταν ένα λεωφορείο που όλος ο κόσμος ξεχείλιζε από καλή διάθεση, όπου όλοι ήταν ευγενικοί, επιεικείς.

Εν τούτοις, για ένα κάποιο λόγο, μια οσμή θυμού, αναδύθηκε από τα μπροστινά καθίσματα. Εκεί η καλοσύνη ήταν αρνητική και είχε φθείρει τους θυμωμένους. Δυο ηλικιωμένοι που κάθονταν μπροστά, τράβηξαν την προσοχή μου γιατί άρχισαν με ήπια φωνή να μαλώνουν ο ένας τον άλλον. Το θέμα τους ήταν τα καθίσματα. Ο άντρας γέλαγε ειρωνικά και φαινόταν να την περιγελά. Εκείνη προσπαθούσε να τον αντικρούσει σε πιο χαμηλό τόνο. Άρχισα να εκνευρίζομαι. Tι συμπεριφορά! Ένας άντρας να περιγελά μια γυναίκα; Η αγανάκτηση με έπνιξε. 

Έβαλα το κεφάλι ανάμεσα στα καθίσματα και με φωνή τόση όσο να με ακούσουν αυτοί οι δύο «Ντροπή!» είπα, « Πως συμπεριφέρεστε έτσι σε μια κυρία!». Και τότε έκπληκτη είδα τους δύο να σταματάνε και γυρίζοντας προς τα μένα ο άντρας μου πέταξε, 

«Κοίτα τη δουλειά σου!», ενώ η κυρία με ένα σχεδόν περίβλεπτο ύφος είπε καθώς έπιανε σφικτά το χέρι του άντρα,
«Με τον αγαπημένο μου παίζουμε τη ιστορία της πρώτης μας γνωριμίας! Σήμερα είναι η επέτειος μας. Έτσι είπαμε να επαναλάβουμε την πρώτη ημέρα της γνωριμίας μας. Εμείς ξεκινήσαμε με ένα καβγαδάκι μέσα σε λεωφορείο και καταλήξαμε σε γάμο. Είναι ένα παιχνίδι που παίζουμε κάθε φορά στην επέτειο μας.»

«Από τη στιγμή που τη βρήκα, μπόρεσε ν’ αρχίσει πραγματικά η ζωή μου», είπε ο άντρας και η φωνή του είχε γλυκάνει.

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μια ιστορία αγάπης. Η έκπληξη διαδέχτηκε το θυμό. Ένιωσα τα μάγουλά μου να καίνε και ο άντρας που καθόταν δίπλα μου, ντυμένος με ένα λιτό και φροντισμένο τρόπο, μου μίλησε με χαμηλή φωνή,

«Γιατί επενέβηκες;».

«Μα εγώ ξέρετε…» προσπάθησα να δώσω εξήγηση, «ήθελα να υποστηρίξω τις απόψεις μου και να υποστηρίξω το δίκιο της γυναίκας. Γενικά τη γυναίκα», είπα λίγο μουδιασμένη.

«Το ερώτημα είναι πως θα εντοπίσουμε το δίκαιο και το άδικο. Το σωστό και το λάθος. Ξέρεις ακριβώς γιατί μαλώνουν οι δύο αυτοί άνθρωποι;», μου είπε και πήρε ύφος δικηγόρου που δικάζει. Σκέφτηκα λίγο πριν απαντήσω.
«Όχι δεν παρακολούθησα από την αρχή τον καυγά. Και τελικά όπως ακούσαμε δεν ήταν καθόλου καυγάς.»
«Μέσα από τον θυμό και τη λύπηση σου χάθηκε η αλήθεια. Και έτσι χάθηκες και εσύ.»

Έμεινα σκεφτική στα λόγια του. Μια άποψη που δεν την είχα σκεφτεί.
«Δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο» συνέχισε.
«Μα τι λέτε τώρα, που δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο» αντιμίλησα κάπως θυμωμένη και ήμουν έτοιμη για μεγάλη συζήτηση μαζί του.

«Είδες ότι τα φαινόμενα απατούν» μου μίλησε οικεία και σηκώθηκε. «Έφτασα στον προορισμό μου. Κατεβαίνω εδώ» και μου άπλωσε το χέρι.
Η χειραψία και το χαμόγελο εκείνου με εξέπληξαν, μα είχανε δύναμη και ζεστασιά, μια συντροφικότητα. «Εσύ που κατεβαίνεις;» είπε με την αφοπλιστική του οικειότητα.
«Και εγώ εδώ» μου ξέφυγε χωρίς να το πολυσκεφτώ. Γιατί όχι. Θα μου έκανε καλό περπάτημα δύο στάσεων, σκέφτηκα. Ο νους μου ήταν εντελώς χαλαρωμένος. Αυτός ο άντρας μου είχε δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον. Σηκώθηκα μαζί του και ένιωσα που με άγγιξε στον ώμο προστατευτικά για να κατέβω από το λεωφορείο.

Ήμουν εκείνη τη στιγμή εκεί επειδή ξαφνικά η ζωή με είχε παραδώσει στη ζωή.
«Πάμε στην ίδια κατεύθυνση βλέπω» είπε, «μπορώ να περπατήσω μαζί σου;»
Έγνεψα ναι με το κεφάλι. Δεν ένιωθα ντροπή ή φόβο. Ήθελα πολύ να τον πλησιάσω, να τον ακούω να μιλάει, να συνεχίσουμε κάτι που είχαμε ξεκινήσει. Και σίγουρα πειθόμουν πως υπάρχουν στιγμές που σου δημιουργούν αλλαγές. Στιγμές καταλυτικές. Στιγμές που δεν ακολουθείς το νου, αλλά την αίσθησή σου. Στιγμές που μπορούν να δημιουργήσουν μια επέτειο.

Μαίρη Καρπή Λακουμέντα