Και τώρα ανθρωπάκο; του Hans Fallada

Έχω φτάσει στην σελίδα 578 από τις 633 και το έχω ξεκινήσει εδώ και πολλές ημέρες! Με δυσκολεύει γιατί δεν μου έχει κρατήσει το ενδιαφέρον. Γιατί ίσως επέλεξα λάθος timing να το διαβάσω. Όπως θα καταλάβετε παρακάτω, ήταν υπερβολική η δόση πραγματικότητας για εμένα για την τωρινή περίοδο... 

Γιατί αν κι η ιστορία εξελίσσεται λίγο πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο, ο Fallada (ψευδώνυμο του συγγραφέα) μας βάζει στα παπούτσια του ανθρωπάκου, στην καθημερινή του ζωή σε έναν κόσμο που σιγά σιγά καταρρέει. Με όλα τα άγχη του, με όλες τις ανασφάλειές του, σε μια κοινωνία που προσπαθεί να αποδεσμευτεί από κοινωνικές επιταγές. Όπου όλα είναι ρευστά. Πως να κάνεις όνειρα σε μια τέτοια εποχή που μυρίζει πόλεμο; 

Ο ανθρωπάκος μας, αμφισβητεί τον εαυτό του από την μια, από την άλλη έχει μια κρυφή και βαθιά αίσθηση όμως, ότι είναι καλύτερος από όλους. Προβληματίζεται και ανησυχεί για όλους και για όλα. Βρίσκεται σε έναν διαρκεί αγώνα επιβίωσης, τόσο πρακτικής όσο και υπαρξιακής. Δεσμευμένος από τις κοινωνικές επιταγές της εποχής, όπου οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες είναι πιο ρευστές από ποτέ, προσπαθεί να επιβιώσει μέρα με την ημέρα, ειδικά όταν γίνεται πατέρας η πίεση είναι ακόμη μεγαλύτερη. Φωτεινός φάρος η γυναίκα του. Μια ακτίδα αισιοδοξίας σε όλη αυτήν την ζοφερή καθημερινότητα.

Σε αυτήν την έκδοση των εκδόσεων Gutenberg, μεγάλο ενδιαφέρον έχει η εισαγωγή του Κουτσουρέλη Κώστα, ο οποίος μας δίνει μια εκτενέστερη ανάλυση για την ιστορία που θα διαβάσουμε καθώς και εκτενές βιογραφικό της ζωής του συγγραφέα. Διαβάζοντας και τα δύο κείμενα (εισαγωγή και βιογραφικό) καθώς και την ιστορία, μπορείς να αντιληφθείς την πραγματική διάσταση της δομής του βιβλίου. 

Θα πρότεινα στους αναγνώστες να διαβάσουν πρώτα το βιογραφικό του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, έπειτα της εισαγωγή και κατόπιν την ιστορία. 

Απλό στην πολυπλοκότητά του ...