Early in the morning at the subway

Ξέρετε, όταν χρησιμοποιείς με τα ΜΜΜ, βλέπεις πολλών ειδών ανθρώπων. Κάποιες εικόνες είναι αρκετά συνηθισμένες, εικονογραφημένες. Εκείνο το πρωινό όμως, υπήρξε μια εικόνα που ήταν τόσο έντονη, άκρως ανθρώπινη, και δυστυχώς, καθόλου συνηθισμένη, από αυτές που σπάνε τα ταμπού και λες ρε φίλε υπάρχει ελπίδα.

Ήταν μια καθημερινή, μουντή ημέρα. Αρκετά νωρίς το πρωί, αυτές τις ώρες που οι περισσότεροι εργαζόμενοι με έναν καφέ στο χέρι στριμώχνονται στα ΜΜΜ για να φτάσουν στην εργασία τους. Μέσα σε αυτήν την πολυκοσμία, ένας άντρας προσπαθεί να τακτοποιήσει δύο σχολικές σάκες και δύο μικρότερες τσάντες φαγητού σε σημείο που να μην ενοχλούν, ξέρετε στο πίσω τέρμα σημείο του βαγονιού του τρένου, στον διάδρομο ανάμεσα στις θέσεις. Γρήγορες οι κινήσεις του, αλλά έχουν κάτι το απαλό, καθόλου νευρικές, αλλά μια μικρή υποβόσκουσα ένταση υπάρχει. Οι γονείς αντιλαμβάνεστε την πρωινή πίεση του χρόνου, σε τέτοιες καταστάσεις! Ταυτόχρονα να μιλά ήρεμα στα δύο μικρά κοριτσάκια του, ηλικίας μικρών τάξεων Δημοτικού, που έχουν την λίγο συνηθισμένη για τα παιδιά τέτοιας ηλικίας ανησυχία τόσο νωρίς το πρωί. 

Ένας επιβάτης δίνει τη θέση του και μετά άλλος ένας, και ο μπαμπάς τακτοποιεί τα παιδιά στις δύο θέσεις. Διπλώνει τα γόνατα και είναι στο ύψος των παιδιών τώρα. Τους μιλάει ήρεμα, και βγάζει από την μια σχολική τσάντα ένα παιδικό βιβλίο. Τα παιδιά μαζεύονται αυτόματα πιο κοντά το ένα το άλλο και προς τον μπαμπά τους για να έχουν καλύτερη οπτική με τις εικόνες του βιβλίου και να ακούν και την αφήγηση που ξεκινά ο μπαμπάς. Αντιλαμβάνομαι πως είχαν ξεκινήσει το βιβλίο από την προηγούμενη ημέρα και συνεχίζουν από το σημείο που είχαν μείνει. Φαίνονται να έχουν ήδη ηρεμήσει, να μην δίνουν σημασία πλέον στον συνωστισμό και τη βαβούρα που επικρατεί στο βαγόνι, και όλη η προσοχή τους είναι στραμμένη στον μπαμπά τους και το βιβλίο. 

Οι υπόλοιποι επιβάτες έχουν αντιληφθεί σιγά σιγά τι γίνεται. Κάποιοι κοιτάνε με περιέργεια. Κάποιοι έχουν ένα αχνό χαμόγελο. Κάτι έχει αλλάξει στην ατμόσφαιρα. Δεν νομίζω ο μπαμπάς να έχει αντιληφθεί τίποτα από τον αντίκτυπο που έχει δημιουργηθεί τριγύρω, παρά όλη η προσοχή του είναι στραμμένη στα  κοριτσάκια του και ταυτόχρονα οι υπόλοιπες αισθήσεις του σε επαγρύπνηση, όπως η λέαινα φροντίζει τα μικρά της και οι αισθήσεις της στο κόκκινο για τυχόν τριγύρω κινδύνους. 

Ήθελα να τον αγγίξω στον ώμο, να του πω πόσο τον συμπονώ. Ακόμη περισσότερο, ήθελα να τον αγκαλιάσω, να του πω πως κάνει θαυμάσια δουλειά ως πατέρας. Ζήλεψα τα κοριτσάκια που έχουν έναν τέτοιο πατέρα. 

Ζηλέψτε κι άλλοι πατεράδες. 

Ευχαριστώ ρε φίλε. 

Ευχαριστώ.