100 χρόνια κυρία Νταλογουέι

Η Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ) γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1882. Ήταν κόρη του κριτικού λογοτεχνίας σερ Λέσλι Στίβεν. Ο θάνατος της μητέρας της και της ετεροθαλούς αδελφής της κατά τη διάρκεια της εφηβείας της, τη σημάδεψαν, προκαλώντας της περιοδικές κρίσεις κατάθλιψης. Το 1912 παντρεύτηκε τον Λέοναρντ Γουλφ και το 1917 ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Hogarth Press, όπου δημοσιεύτηκαν έργα των Τ.Σ. Έλιοτ, Ε.Μ. Φόρστερ και Κάθριν Μάνσφιλντ. Ανέπτυξε δημιουργική δραστηριότητα στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής ομάδας του Bloomsbury, με πολλούς από τους καλλιτέχνες, συγγραφείς και διανοούμενους της εποχής της, και το συγγραφικό της έργο την καθιέρωσε ως κεντρική μορφή του φεμινισμού και του μοντερνισμού. Ο φόβος μιας υποτροπής της ψυχασθένειας την οδήγησε το 1941 στην αυτοκτονία. Λαμπρή μυθιστοριογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος, μεταξύ άλλων εξέδωσε: Το δωμάτιο του Ιάκωβου (1922), Στο φάρο (1927), Ορλάντο (1928), Τα κύματα (1931).

Η επετειακή συλλεκτική έκδοση για τα 100 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του ορόσημου του μοντερνισμού. Με πρόλογο της συγγραφέα και ένθετο το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (1925), που φιλοτέχνησε η αδερφή της συγγραφέα Vanessa Bell.

Εκατό χρόνια Κυρία Νταλογουέι- Συλλεκτική Επετειακή Έκδοση
Με πρόλογο της συγγραφέα

Η Virginia Woolf συνέλαβε και έγραψε το µικρό αριστούργηµά της, την Κυρία Νταλογουέι, από το 1922 ως το 1924, έχοντας πρώτα διαβάσει τον Οδυσσέα του James Joyce και µετά την επιστροφή της από το καταπράσινο Ρίτσµοντ στην πλατεία Τάβιστοκ, στο Μπλούµσµπερι.
Όπως ο Οδυσσέας, έτσι και το µυθιστόρηµα της Woolf διαδραµατίζεται σε µία µέρα, ισοδυναµεί όμως µε καταβύθιση στην καρδιά των πραγµάτων. Χιλιάδων πραγµάτων. Η κυρία Νταλογουέι κυριολεκτικά κατακλύζεται από συνειδήσεις, αναµνήσεις, ονόµατα, φαντάσµατα, ανθρώπους όλων των τάξεων, γεύµατα και γάµους, ζωντανούς και νεκρούς, στρατιώτες, γιατρούς, εντυπώσεις λογικές και παράλογες· κι όλα αυτά μες στη φασαρία, στα μαγαζιά, στους δρόµους, στα πάρκα του Λονδίνου – ανάµεσα σε φορέματα, γάντια και καπέλα, αδιάβροχα κι οµπρέλες, αεροπλάνα κι αυτοκίνητα. Ένα κείμενο πυκνό, διεισδυτικό, εµπνευσµένο? µια σκιαγράφηση της ανθρώπινης συνείδησης.

Ένα από τα πιο συγκινητικά, τα πιο επαναστατικά έργα του 20ού αιώνα.

Στο εξώφυλλο εικαστικό της Μάριας Μπαχά, ειδικά σχεδιασμένο για την έκδοση.

Αφού η παρουσία μας, το κομμάτι μας που παρουσιάζεται, διαρκεί τόσο λίγο σε σχέση με το άλλο, το αθέατο κομμάτι του εαυτού μας, που εκτείνεται πολύ, το αθέατο μπορεί να επιβιώνει, ίσως να ζωντανεύει με κάποιον τρόπο προσκολλημένο στον έναν ή στον άλλον ή ακόμα και να στοιχειώνει συγκεκριμένα μέρη μετά τον θάνατο… ίσως – ίσως.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ

Βιβλίο-σταθμός που αποδεικνύει πώς η γραφή μπορεί να επαναπροσδιορίσει την αίσθησή μας για την κανονικότητα της ανθρώπινης ζωής.
Guardian