Οι Αναμνήσεις, της Μαίρης Λακουμέντα

Ο κόσμος είναι ολοστρόγγυλος μου είπε ο Άρης. Τόσο στρογγυλός που οι μέρες και οι νύχτες κυλάνε, χάνονται. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Θέλησα να μάθω τι γίνονται οι μέρες, που πάνε, που πεθαίνουν, κι αποφάσισα να ακολουθήσω μια από αυτές. Βγήκα έξω πλησίασα την θάλασσα, ακούμπησα σε ένα βράχο και παραμόνεψα. Την είδα να βγαίνει γαλάζια, να κυλάει, να γίνεται πορτοκαλιά και μετά πύρινη σφαίρα, να χάνεται τσιρίζοντας, να σβήνεται στη θάλασσα, στα νησιά στα βουνά. Μετά ήρθε η νύχτα μπλαβιά, με κάτι τρεμάμενα φωτάκια. Γέρνει και αυτή, όλο κάτω και κάτω σπρώχνοντας τις ημέρες. Μαραζώνει και αιωρείται το πεσμένο βράδυ. Ο ύπνος βουλιάζει τους ανθρώπους, μα οι ρίζες βαθιά μέσα στη γη δουλεύουν. 


Κάθε μέρα και νύχτα που περνάει για καθετί που θυμάμαι, ή που δεν θυμάμαι νομίζω πως ονειρεύτηκα.

 Άρη, ο καιρός είναι μακρύς, γίνεται μέρα , γίνεται νύχτα, βδομάδα, μήνας και χάνεται, κρύβεται στον ουρανό. Σοδιάζεται στο φως, μαζεύονται αμέτρητοι κόκκοι και εκεί σταματούν. Όμως, κάποτε ο άνεμος φυσά, τους ανοίγει, τους απλώνει και τους στέλνει πίσω, νικημένα τρόπαια. Και πάλι γεννιέται μια καινούργια μέρα, τέλεια, άγραφτη, με γαλάζιες αχτίδες.

 Κάποιος μου μιλάει, μακάρι να ήξερα από πού, και εγώ αναγνωρίζω το στόμα που όμως δεν βρίσκεται εκεί, αλλά συνεχίζει να μου ψιθυρίζει. Αισθάνομαι ότι κάποιος θέλει να με βρει.

 Στήνω αυτί, μέχρι να φτάσουν οι δροσεροί ψίθυροι, κι αναγνωρίζω τα κύματα, τις φωνές, την πέτρα, την βροχή. Την μέρα τη φωτεινή, τον έρωτα, και τη νύχτα τη σκοτεινή, το κλάμα…

 Ανεβαίνουν, φουσκώνουν, γυρνάνε στην χαμένη πατρίδα. Στάσου, κάτι μου θυμίζουν… άκου.. νατες… έρχονται, φτάνουν οι αναμνήσεις….

 

Μαίρη Λακουμέντα