Πρωτομαγιά και αργία... όχι γιορτή!

Αύριο ημέρα Πέμπτη έχουμε Πρωτομαγιά. Μια ημέρα που έχει σημαδευτεί από πολλά άσχημα γεγονότα με καλή κατάληξη ...έστω και προσωρινή. Τα γεγονότα όλοι τα γνωρίζουμε δεν θα τα αναλύσω. Θέλω να μιλήσω για το σήμερα, το τώρα.

Νοιώθω πως βιώνουμε μία νέα Πρωτομαγιά, όχι τόσο σαν έννοια του ότι είναι 1η του Μαΐου, αλλά των γεγονότων όπου ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας, πολλοί συνάνθρωποι υποφέρουν, κάποιοι το φωνάζουν, κάποιοι κουλουριάζονται στην γωνιά τους, κάποιους τους αντιλαμβάνεσαι και σε κάποιους αρκεί να κοιτάξεις στα μάτια τους.

Θυμάμαι ιστορίες που ο λαός απαιτούσε τα δικαιώματά του. Έκανε αγώνες. Έκανε επανάσταση. Ήταν όλοι σαν γροθιά. Όλοι για έναν κοινό σκοπό. Και με κάποιο τρόπο το καταφέρνανε.

Ο λαός έχει αλλάξει πρόσωπο. Δεν είναι ο ίδιος. Οι νέες γενιές ως προς το πλείστον απλά υπάρχουν. Δεν έχουν δώσει ακόμη το στίγμα τους. Για ποιόν λόγο άραγε θα μας θυμούνται μετά από έναν αιώνα; Απλά αναρωτιέμαι...