Μια από αυτές τις κακές συνήθειες...

Πρωί Σαββάτου, άνοιξαν τα μάτια του στις 5.30πμ, λες και δεν καταλαβαίνουν κι αυτά ότι είναι Σάββατο και θέλω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Παρόλα αυτά δεν τους έκανα την χάρη και χουχούλιασα στο κρεβάτι μέχρι τις 7.30πμ.

"Πέφτω" λοιπόν σε αυτό το κείμενο-εικόνα φίλης στο facebook και αναρωτιέμαι τελικά πόσο εύκολα όντως ενθουσιάζομαι, και άλλο πόσο εύκολα πέφτω από τα σύννεφα.

Έχω την κακή συνήθεια βλέπετε να πιστεύω στους ανθρώπους, να πιστεύω ότι υπάρχει μια μέση λύση ειρηνική για να λύνονται τα όποια θέματα.
Έχω την κακή συνήθεια να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να προσπαθώ να βλέπω ό,τι καλό μπορεί να υπάρχει.

Χωρίς να ξεχνώ σε κάθε περίπτωση ότι κάπου εκεί πίσω, ή γύρω γύρω, υπάρχει και το σκοτεινό σύννεφο που τα γκρεμίζει όλα.
Κάποτε, αυτό το σκοτεινό σύννεφο με έκανε και έπεφτα με ταχύτητα αστραπής από τα λευκά συννεφάκια μου και γκρεμοτσακιζόμουν. Στην κυριολεξία... Γιατί βλέπετε οι πληγές δεν είναι μόνο σωματικές, αλλά κυριολεκτικά γίνονται και στην ψυχή.

Τώρα, με την "βοήθεια" καταστάσεων που βρέθηκαν στον δρόμο μου, αυτή η απότομη πτώση που μου προκαλούσε το σκοτεινό σύννεφο, την προβλέπω και την αντιμετωπίζω πιο σοφά.

Έμαθα να φοράω αλεξίπτωτο, για να μην γκρεμοτσακίζομαι και να σηκώνομαι στην προσγείωση λιγότερο αλώβητη.
Έμαθα να βλέπω πιο γρήγορα αυτά που κρύβονται πίσω από τα άσπρα παχουλά συννεφάκια, για να είμαι προετοιμασμένη για το επόμενο βήμα μου.

Έλα ντε ...που σαν άνθρωπος θέλω και επιμένω να πιστεύω στον άνθρωπο. Πως δεν μπορεί, κάπου υπάρχουν κι αλλού άσπρα παχουλά συννεφάκια.

Έχετε κι εσείς αυτή την κακή συνήθεια;



υ.γ.
λέτε αυτό που λέει το quote "να πέσουμε από τα σύννεφα" να κυριολεκτεί; να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και να πάω για μαθήματα ελεύθερης πτώσης; ...ψήνομαι