"Ένα ποτήρι σπιτική λεμονάδα με πιπερόριζα"

Και εκεί που λες θα πάρω ένα δώρο στον εαυτό μου βρε παιδί μου, έτσι για την γιορτή μου ...καταλήγεις να έχεις γυρίσει με μια μεγάλη τσάντα όοοολα για τα παιδιά και εσύ ...να έχεις ευχαριστηθεί ένα ποτήρι σπιτική λεμονάδα με πιπερόριζα ...and that's parenting... 
Μην περιμένετε να δείτε κάποια συνταγή σε αυτή την ανάρτηση, αλλά σκέψεις που μπορεί κι εσείς να έχετε κάνει.


Είμαι σίγουρη ότι πολλές από εσάς το ίδιο κάνουν. Αλλά κορίτσια πρέπει όντως να κάνουμε κάτι και για εμάς. Να μην αφήνουμε τον εαυτό μας. Δεν μιλάω για κάτι βαρύγδουπο, αλλά έστω κάτι που μας ευχαριστήσει κι εμάς και θα είναι για εμάς, μόνο για εμάς και κανέναν άλλον! Seriously...

Πάντως ...εκεί που καθόμουν και απολάμβανα τον δροσερό χυμό με θέα το Πασαλιμάνι, άφησα το βλέμμα να φτάσει μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει. Πέρα από τον δρόμο, πέρα από το λιμάνι, πέρα από τα πλοία και τα κατάρτια. Άφησα να αδειάσει το μυαλό και να γεμίσει το βλέμμα από την θέα. 

"Η λεμονάδα" και "η πιπερόριζα" εκείνη την στιγμή μου αντιπροσώπευαν "την ζωή"... 
σκέτο το λεμόνι είναι πολύ ξινό...
αρκετή πιπερόριζα είναι πολύ πικάντικη...
εάν βάλεις όμως τις σωστές ποσότητες λεμόνι και πιπερόριζα, και προσθέσεις λίγη ζάχαρη, 
έχεις την απόλυτη απόλαυση! Ξινο-πιπερό-γλυκη γεύση!

Προσοχή στην πολύ ζάχαρη ...έχει κι αυτή τις παρενέργειές της!

Έτσι είναι λοιπόν και η ζωή... όταν την απολαμβάνεις σε ισορροπημένες ποσότητες είναι απολαυστική!