Τι μου δίδαξε η χρονιά που φεύγει...

- Ότι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος!

- Ότι οι γονείς είναι μικρά παιδιά σε σώματα ενηλίκων.

- Ότι φίλοι δεν είναι όσοι (δια)δηλώνουν φίλοι, 

αλλά όσοι είναι πραγματικά εκεί (ακόμα και εξ αποστάσεως).

- Ότι η υπομονή πρέπει να υπάρχει αλλά δεν πρέπει να ξεχειλίζει, 

όταν το έδαφος είναι άγονο.

- Ότι όταν χάνεις ένα φίλο από δικό του λάθος, 

το σύμπαν σου στέλνει κάνα δυο άλλους από το πουθενά για να καλύψει το κενό. 

- Ότι όλες οι σχέσεις είναι λουλούδια, που πρέπει να τα ποτίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι 

(ζευγάρια, φίλοι κλπ) για να ανθίσουν και κυρίως για να μη μαραθούν.

- Ότι δεν πρέπει να αναβάλλεις το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ», το «συγνώμη» γιατί 

δεν ξέρεις αν θα έχεις την ευκαιρία να το πεις, όταν το αποφασίσεις.

- Ότι ή αλλάζεις αυτό για το οποίο γκρινιάζεις, ή το βουλώνεις, 

αλλιώς γίνεσαι φαιδρός. 

- Ότι αν δεν σου αρέσει εκεί που είσαι, πρέπει να φεύγεις.

- Ότι ο φόβος και η ανασφάλεια είναι αειθαλή δέντρα στις αυλές όλων μας, 

αλλά δεν είναι για να κάθεσαι στη σκιά τους.

- Ότι αρκεί ένα νανοδευτερόλεπτο για να σβήσει ότι σε ενοχλεί. 

- Ότι ο θάνατος είναι η μόνη αναπότρεπτη αλήθεια. Και ότι το να μεγαλώνεις δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε δεδομένο. 

- Ότι το «σ’αγαπώ» δεν φτάνει να λέγεται, αλλά πρέπει να αποδεικνύεται. 

- Ότι η αγάπη είναι το μόνο γιατρικό.

- Ότι στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που αξίζει. 

- Ότι το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. 

Ότι δεν θα γεμίσει ποτέ γιατί πίνουμε συνέχεια από αυτό. 

Και ότι θα αδειάσει μόνο αν σταματήσουμε να πίνουμε. 

- Ότι όλες οι αποστάσεις περπατιούνται, αρκεί να έχεις αρκετό χρόνο. 

- Και ότι ο χρόνος είναι λίγος, και τελειώνει.

--------------------------------------------------

Το παραπάνω κείμενο κυκλοφορεί στα social, δεν είναι δικό μου για να σας λύσω την όποια απορία, αλλά ταυτίστηκα απόλυτα μαζί του και με το παραπάνω, ειδικά για τους τελευταίους μήνες του προηγούμενου έτους! 

Ναι ναι, προηγούμενου, μιας και ήδη μετράμε μερικές ώρες του 2018 που εύχομαι να είναι, και θα είναι για εμένα, πιο σταθερό, πιο υγιές, λίγο πιό από όλα όσα στερήθηκα το προηγούμενο. 

Περνώντας αρκετούς μήνες παλεύοντας να ξεπεράσω προβλήματα υγείας, που κατέληξα τον τελευταίο μήνα τελικά σε χειρουργείο, που ναι μεν είχε το απαιτούμενο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά μου άφησε μετεγχειρητικό τραύμα, είμαι πλέον σε περίοδο ανάρρωσης τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. 

Η αγάπη που δέχθηκα από συγγενείς, φίλους και αναγνώστες, ήταν καταλυτική. 

Τα όποια τραύματα επουλώνονται, είναι θέμα χρόνου... δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως την περιπέτεια όπου βρέθηκα και το πως ένιωσα. 

Βλέπετε... στο χειρουργείο η νάρκωση δεν με έπιασε στο 100% με αποτέλεσμα να ακούω και να καταλαβαίνω σχεδόν τα πάντα... 

Άρχισα σιγά σιγά να ακούω από μακριά μια μουσική η οποία δυνάμωνε και παράλληλα τις ομιλίες των ιατρών. Συζητούσαν για όσα έκαναν εκείνη την στιγμή απάνω μου και ...το πως θα περάσουν τις γιορτές.

Άρχισα να νιώθω στο σώμα μου τον πόνο παντού... 

Το μυαλό μου έκανε σκέψεις, στην αρχή πως είχα πεθάνει και πως ζω μια εξωσωματική εμπειρία. Μα πως; Τα παιδάκια μου τι θα γίνουν;

Μετά, πως μάλλον είμαι στον χώρο της ανάνηψης και το σώμα μου θυμάται όσα έζησε στο χειρουργείο.

Τέλος, κατάλαβα πως είμαι ακόμη στο χειρουργείο και δεν έχει πετύχει η νάρκωση! Μα πως θα τους πω ότι έχω ξυπνήσει, το σώμα μου δεν συνεργάζεται, τα μάτια μου δεν ανοίγουν, τα χέρια μου και τα πόδια μου δεν κουνιούνται, δεν μπορώ να αναπνεύσω... κάτι δεν πήγε καλά; Πεθαίνω; Με ακούτε; Πονάω εκεί, σταματήστε να με πιέζεται, μην προχωράτε, πότε θα τελειώσει όλο αυτό; 

Κάποια στιγμή τελείωσε... μετά από πόση ώρα δεν ξέρω, μου φάνηκε αιώνας. 

Άρχισα να νιώθω πιο έντονα όλα τα μέλη μου και ξαφνικά το στόμα μου και τα μάτια μου να κινούνται, να παλεύουν να κινηθούν με βία και πείσμα και στο τέλος το πολυπόθητο ούρλιασμα που βγήκε όσο πιο δυνατά μπορούσα εκείνη την στιγμή... Ζήτησα νάρκωση ξανά, για να πάψω να νιώθω... Γέλασε, η γιατρός γέλασε... δεν μπορούσε, όχι άλλη νάρκωση.

Μετά... στην ανάνηψη, σε σοκ, να μην ξέρω πως να αντιδράσω, να θέλω να κοιμηθώ, να μην νιώθω άλλο πια. 

Μετά, οι ημέρες πέρασαν. Και οι νύχτες επίσης πέρασαν. Ο πόνος σταμάτησε. Επιτέλους σταμάτησε και αρχίζω να νιώθω το σώμα μου όπως χρόνια πριν... ακόμη έχω δρόμο όμως.

Κοντεύει μήνας από εκείνη την ημέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Βγήκα πιο δυνατή. Αγαπώ περισσότερο και εμένα. Επιλέγω να βλέπω πιο θετικά τον κόσμο. Επιλέγω να κάνω επιλογές επειδή θέλω. Επιλέγω να μην φοβάμαι άλλο πια.

----------------------------------------

Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη στον γιατρό που γιάτρεψε το σώμα μου και στην ομάδα του. 

Επέλεξα να μην ασχοληθώ ξανά με την αναισθησιολόγο.