"Η αηδονόπιτα" Ισίδωρος Ζουργός

Την ώρα που άναβε τη λάμπα μού εξομολογήθηκε: "Ημέρεψε ο τόπος, οι νέοι κοντεύουν να ξεχάσουν, μόνο οι γέροι φοβούνται ακόμα και μιλούν ψιθυριστά". 

Έτος 1821. Ο Γκαμπριέλ Θέκερεϊ Λίντον που θέλει να τον φωνάζουν απλώς Γαβριήλ, είναι μέλος μιας ευκατάστατης και ευυπόληπτης οικογένειας  και ζει στη Βοστόνη. Ο άκαρπος όμως έρωτας του για την Ελίζαμπεθ τον χώνει σε ένα καράβι και τον στέλνει στη Μεσόγειο. Εκεί έχει σκοπό να ψάξει για τη γενναία Ελλάδα και τις ρίζες των αγαπημένων του φιλοσόφων -Λυσία, Αριστοτέλη, Ηρόδοτο-. 

Αντί όμως γι αυτά, βρίσκει μια Ελλάδα ταλαιπωρημένη εν μέσω ενός φρικτού και άδικου πολέμου. Η Ελλάδα καίγεται. Βράζει. Λυσσά για ελευθερία. Ο Γαβριήλ θέλει να βοηθήσει αυτή την κουκκίδα στο χάρτη που οι γενναίοι της την έκαναν να σείει τη γη στο παρελθόν και που κάποτε ο σπουδαίος λαός της γέννησε τη δημοκρατία. Περιπλανιέται από τη Μακεδονία ως τα βουνά του Ασπροπόταμου και της Ρούμελης κι από κει στο έγκλειστο Μεσολόγγι. 

Ο Γαβριήλ θα δώσει την ψυχή του, θα πολεμήσει, θα ερωτευτεί, θα απογοητευτεί. Στο τέλος θα γυρίσει πίσω με ένα παράπονο βαρύ. Το παράπονο για ότι έφτιαξαν οι αρχαίοι και πρόδωσαν οι σύγχρονοι. Για την Ελλάδα που είχε σαν ιερό στα όνειρα του αλλά του την πρόδωσαν με τον πιο βίαιο τρόπο. Κι όλα αυτά δεν είναι θεωρίες ή φήμες. Είναι όλα όσα έζησε ο ίδιος όταν την περπάτησε και την έζησε.  

Η αηδονόπιτα είναι ένα βιβλίο που διδάσκει την αληθινή ιστορία  απαλλαγμένη από ωραιοποιημένες καταστάσεις. Διδάσκει κομμάτια της ιστορίας μέσα από τους ανθρώπους που βρωμάγαν μπαρούτι, που έγιναν σκελετοί από την πείνα, που έθαψαν παιδιά στη γη και τα άφησαν εκεί αλλά και που δεν έπαψαν να φτιάχνουν αηδονόπιτες με την ελπίδα πως η άνοιξη δεν θα αργήσει. Θα έρθει ένα πρωί και θα φέρει στην αγκαλιά της τον έρωτα οδηγώντας έτσι τους ανθρώπους σε μιαν άλλη ελευθερία πιο προσωπική αλλά εξίσου λυτρωτική.

Αυτή είναι η αηδονόπιτα. Αληθινή και σπαρακτική. Βίαιη και ελπιδοφόρα. Γεμάτη περηφάνια αλλά και γεμάτη περιφρόνηση. Σαν και τον Έλληνα.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.