"Χάρτινος κύκνος" της Κατερίνας Χλωροκώστα

Όπως μας έχει συνηθίσει η Κατερίνα, στον πρόλογο μας βάζει κατευθείαν στο ψητό. Το πιο δύσκολο ανθρώπινο συναίσθημα διαπραγματεύεται στο νέο της βιβλίο "χάρτινος κύκνος", τον πόνο. Ο σωματικός μπορεί κάποια στιγμή να γιατρευτεί... με τον ψυχικό τί γίνεται;

"Πέρασα χρόνια για να καταλάβω πόσο ανακουφιστικό μπορεί να είναι 

για έναν άνθρωπο αυτό, 

το να ζει επιτέλους μόνο για το τώρα. 

Το να έχει σταματήσει να παλεύει για το αύριο. 

Το να μην χρειάζεται να δημιουργήσει πια!"

Όταν ακούς την λέξη άγγιγμα τί σκέφτεσαι;
Χέρια και κορμιά να αγγίζονται. Τρυφερά, παθιασμένα, ερωτικά, ή απλώς να αγγίζονται.
Το άγγιγμα μπορεί να είναι όμως και σκληρό, τρομακτικό.
Το άγγιγμα όμως έχει κι άλλη έννοια από της αφής... μπορεί να είναι ψυχικό, συναισθηματικό... επίσης με δύο όψεις.

Στην ιστορία της Κατερίνας άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την πορεία της ζωής μας, αφήνοντας τα δικά τους αγγίγματα. Όποια όψη κι αν έχουν, είναι στο χέρι μας να τα μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό. Μέσα από τις ιστορίες της μας δείχνει έναν διαφορετικό κόσμο που λίγοι έχουν το προνόμιο και την κατάρα να δουν. Όπου η διαφορετικότητα στον δικό μας ανεπτυγμένο κόσμο, είναι το φυσιολογικό για εκείνους.

"Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου, 

κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του."

Πόσο εύκολα ξεχνάμε. Πόσο εύκολα συνηθίζουμε στο τώρα, στην στιγμή που είμαστε νέοι, νομίζοντας πως θα παραμείνουμε νέοι για πάντα. Πόσο απατηλό όλο αυτό. Τί κάνουμε λοιπόν, ώστε όταν φτάσουμε στην ολοκλήρωση της ζωής μας να έχουμε αφήσει πίσω μας αξίες, ιδανικά, μία ιστορία που θα θυμούνται οι απόγονοι. Μα πάνω από όλα, ότι ζήσαμε όπως εμείς θέλαμε και ορίζαμε.

Ο πόνος μπορεί να είναι η αφετηρία κάτι δημιουργικού και ευεργετικού. Στο χέρι μας να βρούμε την δύναμη και το θάρρος να βγούμε δυνατοί, καταπολεμώντας τους δαίμονές μας. Για χάρη όλων εκείνων που δεν το επέλεξαν να ζουν χωρίς να ορίζουν οι ίδιοι την ζωή τους...

"Μα αν αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα, 

θα βιώσουμε μια απλότητα άδολη, γεμάτη αλήθεια και καθαρότητα. 

Έτσι απλά."

Πόσο ευθύνη με γεμίζει ο χάρτινος κύκνος, εμένα που έχω σώμα που συμβαδίζει με την ηλικία μου...
Μα και τόση αισιοδοξία, πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την διαφορά, που είναι εκεί με ανιδιοτελή αγάπη και την μοιράζουν απλόχερα. Που μπορούν να σε δουν, όχι απλά να σε κοιτούν. Να αγαπούν έτσι απλά... Που έχουν ανεπτυγμένη την ενσυναίσθησή τους και μπορούν να μπουν στην θέση σου, να καταλάβουν τί νιώθεις.

Ίσως, εάν όλοι μας κάναμε μία μικρή στροφή, πατάγαμε για λίγο την παύση, ίσως ο κόσμος να ήταν ένα καλύτερο μέρος, πιο ανεκτικό και φιλικό και με περισσότερο χώρο για την διαφορετικότητα να ζει κι εκείνη μέσα του.

"...Κι αυτός ο χώρος τούς την πρόσφερε με την αξιοπρέπεια που τους άξιζε. 

Με την αξιοπρέπεια που αξίζει σε κάθε άνθρωπο, χωρίς να έχει και μεγάλη σημασία το επίπεδο των ικανοτήτων του ή της προσφοράς του έτσι όπως την εννοούμε στην σύγχρονη, αναπτυσσόμενη κοινωνία που μας έχει εκπαιδεύσει να μετράμε τους ανθρώπους με την χρησιμότητά τους..."

Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες, κρατώντας πολλές σημειώσεις, παρέα με την γατούλα και πολλά χαρτομάντιλα...
...βρίσκω εξαιρετικό τον τρόπο που με μερικές παραγράφους η Κατερίνα μεταφέρει μία ολόκληρη πραγματικότητα με άλλη διάσταση...
Κατερίνα σε ευχαριστώ πολύ για την κατάθεση ψυχής μέσα από τα βιώματά σου... 


Λίγα λόγια για το βιβλίο...
Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του. Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα μα και με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν τη δύναμη να ορίσουν ποιος τους ακουμπά. Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό. Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό… Ναι; Φτερό, καταλαβαίνεις; 

Μια νέα γυναίκα, που ξεκινάει σιγά σιγά τη σταδιοδρομία της στο προσωπικό οίκων ευγηρίας, ψυχιατρικών κλινικών, μονάδων απεξάρτησης ή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, αφηγείται τις εμπειρίες της. Οι δεκατρείς ιστορίες αυτού του βιβλίου φέρουν ως τίτλο τα ονόματα (ή, μάλλον, τα ψευδώνυμα) των ανθρώπων που τη σημάδεψαν στην πορεία της. Καθένας τους κι ένα ξεχωριστό μάθημα. Γι’ αυτό και τίποτε απ’ όσα λαμβάνουν χώρα σ’ αυτές τις ιστορίες δεν εκφράζεται διά του δικού τους στόματος, αλλά διά στόματος ενός ανθρώπου που ανήκε στον «έξω κόσμο», εκεί όπου το γήρας, η ασθένεια ή η αναπηρία είναι πάντα ταμπού. Αρκεί όμως ένα μικρό άνοιγμα προς τον «κόσμο εκεί μέσα» για να διαπιστώσει κανείς ότι, τελικά, το μόνο αφύσικο σ’ αυτήν τη ζωή είναι το να περιφρονείς, ενώ το μόνο ακατόρθωτο το να μην μπεις –έστω και μία φορά– στον πειρασμό να προσπαθήσεις.

Για την συγγραφέα...

Η Κατερίνα Χλωροκώστα γεννήθηκε στο Σίντελφιγκεν της Γερμανίας. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κατερίνη και την περίοδο της εφηβείας ξαναγύρισε στη Γερμανία, όπου φοίτησε στο Λύκειο του Τύμπιγκεν. Έκανε σπουδές Κοινωνικών και Συμπεριφορικών Επιστημών με εξειδίκευση στην Ψυχολογία και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Δραματοθεραπεία. Εργάσθηκε δεκαέξι χρόνια στο ΚΕΘΕΑ όπου μετεκπαιδεύτηκε ως Σύμβουλος εξαρτήσεων και διετέλεσε Διευθύντρια σε διάφορες μονάδες του, μεταξύ τον οποίων και στη Θεραπευτική Κοινότητα ΙΘΑΚΗ. Έχει δημιουργήσει τους «Κύκλους Ζωής», μια εναλλακτική δομή μέσα από την οποία δραστηριοποιείται οργανώνοντας σεμινάρια, συναντήσεις και ομάδες αυτοβοήθειας και προσωπικής ανάπτυξης. Ζει στην Περαία Θεσσαλονίκης με τον σύντροφο της και τα δυο αγόρια τους. Από το 2011 διατηρεί την ιστοσελίδα Kapaworld και το Μικρό Λευκό Κοχύλι είναι η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.