Πέφτεις...ξανά σηκώνεσαι

...ένα πράγμα σαν την ρόδα. Γυρνά συνεχώς. Εκεί που ήταν ψηλά, ξανά θα βρεθεί χαμηλά. Όλο κύκλοι γίνονται και τίποτα δεν μένει σταθερό πέρα από του μεταβλητού αυτού μονότονου σχεδίου.

Είναι μεγάλη παγίδα, για γερά νεύρα και πολύ υπομονή. Αλήθεια, στερεύουν ποτέ;
Και είσαι σε μία φάση που λες είμαι οκ, είμαι καλά, είμαι δυνατός και προχωρώ. Ναι, καλά... Πόσο σίγουρος μπορεί να νιώθεις τότε. Αλλά, είναι απατηλό.
Γιατί, τότε το-πάνω έρχεται -κάτω-. Πας στο άλλο άκρο, αδυνατώντας να βρεις μια ισορροπία. Νιώθοντας πως αυτό το έργο το έχεις ξανά δει πολλές φορές, κι άλλες τόσες το έχεις αντιμετωπίσει, μόνο που τώρα σου φαίνεται ακόμη πιο βαρύ, πιο δύσκολο. Και χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια κάθε φορά για να ξανά βρεθείς στο-πάνω.

Είναι σαν να βλέπεις ένα τρένο που έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις.

Μα θα ήταν τελείως μονότονο να υπάρχει μόνο το-πάνω ή μόνο το-κάτω, σωστά;

"Τίποτα μονιμότερου από του προσωρινού" και είναι πραγματικά μια πολύ σοφή παροιμία.