Διάλεξε σοφά τις λέξεις σου. Κάνε πράξεις τα λόγια σου.

Είστε από αυτούς που λένε σημασία έχουν οι πράξεις; Ή μήπως τα λόγια είναι κούφια; 

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, και τις δύο μεριές, αλλά δεν είμαι με καμία από τις δύο απόψεις και θα σας εξηγήσω γιατί.

Πάντα προσπαθώ, από μικρό παιδί, να βρω την μέση στο ο,τιδήποτε, αποφεύγοντας τα άκρα και τις υπερβολές. Κι αυτό πολλές φορές με έχει βοηθήσει στο να πάρω τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις. Όχι πάντα ανώδυνα, αλλά τουλάχιστον είμαι σίγουρη για την απόφασή μου. Έτσι και εδώ, στην περίπτωση λόγια ή πράξεις ψηφίζω και τα δύο. Ας να λύσουμε όμως λίγο παραπάνω.

Είμαι μαμά και φυσικά αγαπώ τα παιδιά μου. Τους το δείχνω καθημερινά με το να τα φροντίζω, να είναι καθαρά, να υπάρχει φαγητό, είμαι εκεί για να τα ακούσω και άλλα πολλά που πολλές μανούλες κάνουν. Όλα αυτά είναι πράξεις. Όπως και αυτά με τη σειρά τους με αγαπούν, θα έρθουν κάποιες φορές σε ανύποπτο χρόνο να με πάρουν αγκαλιά ή θα ετοιμάσουν κάποια έκπληξη. Είναι και αυτά πράξεις. Σωστά; Σωστά! 

Island of Man

Σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς κάποιο λόγο ή αιτία, μου αρέσει να τα αγκαλιάζω και να τους λέω σε αγαπώ, σε λατρεύω και βλέπω να λάμπουν τα μάτια τους και να σκάει ένα χαμόγελο από εδώ ως τον ουρανό. Εδώ έχουμε τις λέξεις. Σωστά; Σωστά!

Τώρα φανταστείτε αν κάναμε τις παραπάνω πράξεις χωρίς να υπήρχε η επικοινωνία, η έκφραση των συναισθημάτων, των σκέψεων ή το ανάποδο. Να λέγαμε λόγια αγάπης χωρίς τις πράξεις. Βλέπετε που το πάω; 

Ναι, κάνω πράγματα για εκείνα, γιατί το θέλω, το επιλέγω να τα κάνω καθημερινά, γιατί τα αγαπάω και επιλέγω να τους το λέω, γιατί το νιώθω. Και τα δύο, εν κατακλείδι, χρειάζονται. Και αυτό ισχύει σε όλα, όχι μόνο στην αγάπη.

Φανταστείτε κάποιος να σας προσφέρει ένα δώρο ή να σας κάνει μία έκπληξη για να σας ζητήσει συγγνώμη, χωρίς να σας το πει με λέξεις. Ή να σας πει συγγνώμη, αλλά την επομένη κιόλας στιγμή να κάνει τα ίδια πράγματα. 

Πού καταλήγω μετά τα παραπάνω; Πως αν θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς, τόσο με τους ανθρώπους όσο και με τον εαυτό μας, χρειάζονται τόσο οι λέξεις όσο και οι πράξεις. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι το ιδανικό. Χωρίς κάποιο από τα δύο, υπάρχει κίνδυνος να παρανοήσουμε μία πράξη η λέξη. 

Αν θέλουμε να το πάμε και λίγο παρακάτω ας θυμηθούμε πως ξεκινάει η Παλαιά διαθήκη...

"εν αρχή είναι ο λόγος" 

δηλαδή, ο Θεός πρώτα μίλησε και μετά έκανε πράξεις.

Άλλο ένα σχετικό που μου έστειλε μία φίλη...

Φυσικά δεν είμαστε θεοί, αλλά θέλω να πιστεύω πως είμαστε μικροί θεοί. Πως έχουμε περισσότερη εσωτερική δύναμη από όσο πιστεύουμε και θέληση. Χρειάζεται να ξεπεράσουμε εγωισμούς και να βρούμε το θάρρος, ώστε να εκφράσουμε ό,τι νιώθουμε. Μα ακόμη περισσότερο, να κάνουμε πράξεις τα λόγια μας.

Αυτό χρειάζεται πολλή πολλή ενέργεια και όπως μου θύμισε μία φίλη, οφείλουμε να μην αφήνουμε να την καταχράζoντε. 

Οπότε εσείς τελικά είστε των πράξεων ή των λέξεων; 

Πιστεύω να σας έπεισα που χρειάζονται και τα δύο.