Δεν μπορώ να σου πω αντίο, της Χόλι Μίλερ

Από τα πολύ ήρεμα και ήπια αναγνώσματα που έχω διαβάσει, έχοντας μια ενδιαφέρουσα ωστόσο ιστορία να διηγηθεί. 

Πάω στοίχημα ότι πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είχαμε μια μαντική ικανότητα, ώστε να ξέραμε τί προμηνύει το μέλλον και ίσως να αποφεύγαμε λάθη, προσωπικά λάθη, λάθος ανθρώπους, ατυχήματα, ατοπήματα κλπ. 

Θα γινόταν πιο εύκολη όμως έτσι η ζωή μας; Κι αν μαθαίναμε κάτι που θα επηρέαζε όλη μας την ύπαρξη; Αν δεν μας άφηνε να ζήσουμε το τώρα γνωρίζοντας πως αύριο, σε λίγες μέρες, μήνες κάποιος αγαπημένος μας να μην ζει πλέον; Ή μήπως θα αξιοποιούσαμε τον χρόνο μας όσο καλύτερα μπορούσαμε, ζώντας το τώρα, το σήμερα;

"Δεν είναι ποτέ εύκολο να αποκτήσεις κάτι που αξίζει..."

"Δεν σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Και δεν επενδύεις εύκολα σε φιλίες όταν κρατάς για τον εαυτό σου όσα σε προσδιορίζουν."

Η αλήθεια τα δύο πρώτα μέρη του μυθιστορήματος πέρασαν χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Στο τρίτο μέρος όμως, κάτι γινόταν πιο έντονα. 

Ο Τζόελ φοβάται το μέλλον.

Από μικρό παιδί τον στοιχειώνουν τα όνειρά του για τους αγαπημένους του. Βλέπει όσα πρόκειται να συμβούν στο μέλλον – καλά και άσχημα. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτό είναι να μην αφήσει κανέναν να τον πλησιάσει ξανά.

Η Κάλι δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν.

Από τότε που πέθανε η καλύτερή της φίλη, η Κάλι νιώθει ότι χάνει τον εαυτό της. Ξέρει ότι πρέπει να αλλάξει και να κυνηγήσει τα όνειρά της.

Και οι δύο έχουν αφήσει τη ζωή να τους προσπεράσει.

Όμως, από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματά τους συναντιούνται ξεκινά κάτι που θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του. Εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και μοιράζονται τα πάντα. Μπορούν να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια ξανά.

Ώσπου ο Τζόελ βλέπει στο όνειρό του τι θα συμβεί στο μέλλον…

Θα ζούσες μια αγάπη αν ήξερες την πορεία που θα ακολουθούσε;