Συγγνώμη για την αναστάτωση. Αλλά προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Δεν ξέρω πόσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα (μιλώντας για τη δική μου γενιά) για να αλλάξουμε, έστω και λίγο, προς το καλύτερο τον κόσμο. 

Με λύπη μου βλέπω πως δεν κάναμε και δεν κάνουμε αρκετά. 

Μην φανώ υπερβολική... Δεν είμαι σε ροζ συννεφάκι που θεωρώ ότι θα αλλάξει ο κόσμος από την μια στιγμή στην άλλη, ή είναι τόσο απλό. Αλλά, σίγουρα μικρά βήματα από τον κάθε έναν από εμάς, όπως το να κάνουμε την καθημερινότητά μας και των γύρω μας λίγο καλύτερη από την προηγούμενη ημέρα, θα ήταν μια καλή αρχή.

Πιστεύω ακόμη σε μια ουτοπία που έχει τα βασικά χαρακτηριστικά... Και λέω βασικά, γιατί, δυστυχώς, ούτε αυτά υπάρχουν σήμερα (βλέπε ευγένεια). Η ευγένεια είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά, μαζί με τον σεβασμό, που λείπουν από την εποχή μας. Ο αρνητισμός των γεγονότων σε κοινωνικοπολιτικό και παγκόσμιο επίπεδο, σίγουρα δεν αφήνουν κανέναν ανεπηρέαστο και στραβώνουν το ήδη στραβό κλίμα του μικρόκοσμου του κάθε ένα από εμάς. 

Πώς έφτασε η νέα γενιά να είναι τόσο βίαιη και θυμωμένη; 

Μήπως η περίοδος της καραντίνας επί covid και η μετέπειτα περίοδος είχε μεγάλη ευθύνη; 

Μήπως είναι κάτι πιο βαθύ που βρήκε πρόσφορο έδαφος και βγήκε στην επιφάνεια;

Ποιά είμαι εγώ που θα βρω την άκρη σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα; Εγώ είμαι μια ταπεινή blogger που εκφράζει τους προβληματισμούς της. 

Να φανταστείτε σκεφτόμουν μετά από πάρα πολύ καιρό να κάνω ξανά μερικά μαθήματα οδήγησης, να ξαναπιάσω το τιμόνι. Αλλά ειλικρινά, πείτε μου, με αυτά που βλέπω στον δρόμο, έχω άδικο να φοβάμαι περισσότερο μήπως με τρακάρουν; Η συντριπτική πλειοψηφία δεν τηρεί κανένα κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Δεν ήταν έτσι όταν οδηγούσα ακόμη.

Κάποιοι πάντως, ενοχλούνται από την προσπάθειά μας να κάνουμε την διαφορά σε έναν τέτοιο ακατάστατο κόσμο. Σου λέει, χαλάς την πιάτσα με την ευγένεια και την ντομπροσύνη σου. Γιατί χαμογελάς κυρία μου πρωί πρωί; 

Συγγνώμη για την αναστάτωση. Αλλά προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.