Το παιδί μου βρίζει!

Είμαι από τις μαμάδες που απαγορεύω να ακούω άσχημες λέξεις από τα παιδιά μου. Είμαι κάθετη σε αυτό και αδιαπραγμάτευτη! Δυστυχώς δεν είναι όλα τα παιδάκια έτσι. Σε παιδότοπους που πάμε ή σε φιλικά σπίτια πολλά παιδάκια έχουν πάρει τον αέρα και λένε ότι θέλουν όπου θέλουν όποτε θέλουν. Τα παιδάκια φυσικά δεν φταίνε. Οι γονείς από μικρή ηλικία, εκεί που ξεκινάνε και μιλάνε τα παιδάκια, αρχίζουν και λένε λόγια άσχημα για χαβαλέ στο παιδί. Το παιδί με την σειρά του θα το πει, μιας και στην αρχή παπαγαλίζει και αργότερα θα το λέει στον φίλο του, στον θείο του, στον μπαμπά του. Και όλοι γελάνε λες και είναι κάτι αστείο. 

Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι το παιδί μεγαλώνοντας δεν θα αντιλαμβάνεται το μέτρο, το όριο και το σεβασμό; Μετά αναρωτιούνται οι γονείς γιατί συμπεριφέρεται έτσι το παιδί τους. Από την στιγμή που από μικρό το μάθανε σε κακόγουστα αστεία και λέξεις μετά πώς θα το σταματήσουν;

Πικραίνομαι πολλές φορές γιατί μπαίνω στην μέση ανάμεσα στο παιδί και στην μάνα του και στο δικό μου. Το άλλο παιδάκι θα έχει πει ή θα έχει κάνει κάτι άσχημο στην κόρη μου ή στον γιό μου και η μαμά του παιδιού πολύ απλά θα γελάει και θα δικαιολογεί επειδή "έτσι είναι τα παιδιά". Η κόρη μου δεν έχει μάθει να είναι σε ένα τέτοιο περιβάλλον αντιμετώπισης κι έτσι όταν αντιμετωπίζει τέτοια περιστατικά δεν θέλει να συνεχίσει το παιχνίδι και στο τέλος μου ζητάει να φύγουμε.

Έχω αναγκαστεί πολλές φορές επίσης, να κάνω παρατήρηση σε παιδάκι γιατί οι ίδιοι οι γονείς δεν έχουν κάνει τίποτα για να το συνετίσουν. Νοιώθω απαίσια! Απαίσια! Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω όμως; Από την μεριά μου προσπαθώ να μεταφέρω στα παιδιά μου τον σεβασμό προς τους άλλους, μικρούς ή μεγάλους. Να δικαιολογώ παιδάκια μέχρι ένα σημείο γιατί έχουν κάνει κάποια σκανταλιά ή αταξία ή έχουν πει μία βρισιά. 

Αναρωτιέμαι όταν τα παιδάκια που μπαίνουν από τους γονείς τους σε μια τέτοια διαδικασία, πώς θα είναι όταν πάνε Δημοτικό; Γυμνάσιο; Λύκειο; Όταν έτυχε και το συζήτησα με μία μαμά τέτοιας φιλοσοφίας, η απάντηση που πήρα ήταν ότι το παιδί μετά θα καταλάβει μεγαλώνοντας και ότι τώρα, μικρό που είναι δεν καταλαβαίνει. Ότι κι αν έλεγα έπεφτε στο νερό. Με αποτέλεσμα να κόψω επαφή γιατί και τα παιδιά μου καταπιέζονταν από την συμπεριφορά του συγκεκριμένου παιδιού. 

Πολλές φορές κι εγώ η ίδια όταν θυμώνω με κάτι μου ξεφεύγουν λέξεις άσχημες. Τις οποίες κάποια στιγμή τις ακούω να τις επαναλαμβάνουν τα παιδιά μου. Εκεί λοιπόν συζητάω με την κόρη μου και τις εξηγώ ότι δεν είναι ωραία λέξη αυτή που είπε, ότι έχει δίκιο πως την είπε και η μαμά και πως δεν έπρεπε να την πει και η μαμά. Γι' αυτό κάνουμε συμφωνία και λέμε πως καμιά μας δεν θα ξανά πει κακές λέξεις. Κι όντως έτσι γίνεται.

Εάν θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους τα παιδιά μας κι όχι να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν. 

:-)