"Μαμά, δεν πρόλαβα να πάω τουαλέτα"

Είμαι σίγουρη ότι δεν είναι μόνο ο γιος μου που "δεν προλαβαίνει να πάει τουαλέτα" και καταλήγουμε να κάνουμε μπάνιο, να αλλάζουμε ρούχα και να λέμε πάλι από την αρχή ότι πρέπει να πηγαίνουμε τουαλέτα εγγέρως!

Την πάνα την έχουμε κόψει από τον Αύγουστο! Έχει μάθει να πηγαίνει τουαλέτα μόνος του πλέον, αλλά... πάνω στο παιχνίδι ξεχνιέται και μερικές φορές τελευταία στιγμή τρέχουμε για να μην λερωθούμε. Εκνευρίζομαι, θυμώνω, του φωνάζω γιατί ενώ το έχουμε πει και ξανά πει τα ίδια και τα ίδια. Εάν τον ρωτάω κάθε φορά εάν θέλει να πάμε τουαλέτα από πείσμα μου λέει όχι δεν θέλω. Και μετά από λίγο τρέχουμε.

Έχω ακούσει για περιπτώσεις που ακόμη δεν έχει ρυθμιστεί η εγκράτεια στο παιδί σωματικά. Κι εκεί θέλει άλλου είδους παρακολούθηση. Τέτοιο πράγμα δεν είναι σε εμάς.

Το "αστείο" είναι ότι ξέρει πως κάνει κάτι λάθος και όταν λερώνεται απάνω του κρύβεται! Θα τον βρω πίσω από κουρτίνα, κάτω από κρεβάτι, πίσω από τον καναπέ να με κοιτάει με μάτια έτοιμα να κλάψουν. "Τώρα θα μου φωνάξει" σαν να λέει. Εκείνη την στιγμή ή που θα με πάρουν κι εμένα οι γλύκες μου ή που θα με ακούσει όλο το τετράγωνο. Και να έχω μόλις σφουγγαρίσει!

Το κερασάκι στην τούρτα, όταν τον αλλάζω να μου λέει όλο γλύκα "μαμά, σ' αγαπάω!" και να με κοιτάει με ματάκια που λαμπυρίζουν! Όχι πείτε μου μετά, τι να κάνω; χαχαχαχα