Αγαπάμε την φύση.

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εμάς έχουμε μπει στον πειρασμό και έχουμε κόψει λουλουδάκια για να βάλουμε στο βάζο μας ή να φτιάξουμε στεφάνι ή απλά να τα χαρίσουμε σε αγαπημένο μας πρόσωπο. Είναι πολύ γλυκιά κίνηση και συγκινεί μικρούς και μεγάλους.

Είχε βγει η κόρη μου στο μπαλκόνι και βρήκε ένα μικρό κίτρινο λουλουδάκι. Το έκοψε και μου το έδωσε για να το έχω κοντά μου στον υπολογιστή. "Μαμά αυτό είναι δικό σου, το έφερα για εσένα". Ε πως να μην συγκινηθώ. Εκείνη την στιγμή δεν της είπα τίποτα, την αγκάλιασα και την φίλησα. 

Όμως, προσπαθώ να περάσω στα παιδιά ότι προστατεύουμε την φύση, δεν κόβουμε λουλουδάκια γιατί είναι πολύ πιο ωραία όταν είναι πάνω στο κλαδάκι. Όταν κόβονται από το κλαδάκι αρχίζουν και χαλάνε τα φυλλαράκια τους. Δεν θα ήταν πιό ωραίο να δίναμε γλαστρούλες αντί για κομμένα λουλούδια;

Ο γιος μου με ρώτησε γιατί ένα φυλλαράκι ήταν "έτσι", δηλαδή ήταν καφέ και ξεραμένο. Του είπα μία άλλη έννοια του ότι "πέθανε", του είπα ότι ήπιε πολύ νεράκι από το δεντράκι που ήταν και έπεσε για να μπορέσει το δεντράκι να βγάλει νέο φυλλαράκι πράσινο. Ικανοποιήθηκε με την απάντηση και το άφησε από το χεράκι του έξω από το μπαλκόνι και το πήρε ο αέρας. 

Μερικές φορές μέσα από τις απορίες των παιδιών ανακαλύπτουμε κι εμείς μεγάλες αλήθειες, βλέπουμε την απλή μορφή της εξέλιξης και του κύκλου της ζωής. Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν τελικά τα παιδιά μαθαίνουν από εμάς ή εμείς από τα παιδιά.