Εσείς έχετε ονειρευτεί ότι πετάτε;

Μ: "Μαμά, την άλλη φορά θέλω να μου πάρεις φτερά να βάλω στην πλάτη για να πετάω"

Ε: "Αγάπη μου, εμείς δεν μπορούμε να πετάξουμε, μόνο οι πεταλουδίτσες και τα πουλάκια πετάνε"

Μ: "ωωωωωχ"

Μήπως δεν θα έπρεπε να της "κόψω τα φτερά" τόσο απότομα; Μήπως θα έπρεπε να της εξάψω την φαντασία με το να πετάει με την φαντασία του μυαλού της ή θα την μπέρδευα ακόμη περισσότερο;

Ξέρω πως όσο πιο απλή είναι μία εξήγηση τόσο πιο εύκολα το αντιλαμβάνεται ένα παιδί. Δεν μπερδεύεται. Όμως είχε τόσο ενθουσιασμό! Σας να ήξερα, ήταν σίγουρη, πως εάν βάλει φτερά θα πετάξει στον ουρανό! Είχα ακούσει για περιπτώσεις παιδιών που πίστευαν πως μπορούσαν να πετάξουν όπως ο Superman και δοκίμασαν την τύχη τους με το να πηδήξουν από το μπαλκόνι τους! Και δεν θα ήθελα να περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλουδάκι τους.

Κι εγώ μικροί ονειρευόμουν πως πετούσα ψηλά στον ουρανό. Πως μου άρεσε που ήμουν μαζί με όλα τα πουλάκια, στα σύννεφα και έβλεπα από ψηλά τα σπίτια και τους ανθρώπους. Ήταν ένα αγαπημένο μου όνειρο σαν παιδάκι. Σάμπως και ο άνθρωπος ο ενήλικας δεν ονειρεύεται να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί;

Ποιός δεν έχει διαβάσει για την ιστορία του Ίκαρου; Για τον εφευρέτη του αερόστατου; Για το ζέπελιν; Έως το διαστημόπλοιο που φτάνει στο διάστημα. Ίσως εκ γενετής ο άνθρωπος θέλει να φτάνει στα όριά του. Να δοκιμάζει τις αντοχές του. Γι' αυτό και έχουμε φτάσει τόσο μακρυά επιστημονικά. Ίσως θέλουμε να φτάσουμε τον Θεό.

Εσείς έχετε ονειρευτεί ότι πετάτε;