Τρέλες της νιότης.

Σήμερα είχα βγει για εξωτερικές δουλειές το πρωί. Στην περιοχή μου περνάει ένα λεωφορείο από τον συγκεκριμένο δρόμο, συχνά μεν με αρκετές στάσεις. Να σημειώσω εδώ ότι όταν περπατάω στον δρόμο είμαι εντελώς αφηρημένη. Δηλαδή, εάν είναι κάποιος γνωστός μου είναι στην απέναντι γωνία ή ακόμη και να περάσει δίπλα μου, πολύ πιθανόν να μην τον δω. Έτσι αφηρημένη που ήμουν, τρόμαξα γιατί άκουσα ποδοβολητό από πίσω μου προς το μέρος μου. Ήταν τέσσερις νεαροί που ήθελαν να προλάβουν το λεωφορείο και τρέχανε προς την στάση την επόμενη μήπως το προλάβουν! 

Αυθόρμητα γέλασα γιατί στην ηλικία τους είχα κάνει κι εγώ τα ίδια. Τώρα δεν μπορώ να το κάνω, όχι ότι είμαι τόοοοοσο μεγάλη, αλλά λίγο η επιπλέον κούραση, λίγο ο μηνίσκος στο γόνατο, δεν με αφήνουν για τέτοιες τρέλες!

Κάποια πράγματα λοιπόν που μπορούσα να κάνω στην εφηβεία μου, τώρα δεν τα κάνω γιατί δεν μπορώ να τα κάνω...

Μου άρεσε και μου αρέσει πολύ το περπάτημα. Μπορούσα να περπατώ για αρκετά χιλιόμετρα κι όποτε έβρισκα ευκαιρία το έκανα. 

Τώρα... άντε ένα χιλιόμετρο και καλά είναι.

Είχε τύχει να ξενυχτήσω, και δυο βράδια στην σειρά, και στο καπάκι να πάω στην εργασία μου. 

Τώρα θα είμαι σαν ζόμπι ...για δύο ημέρες!

Στις διακοπές μπορούσα να πάρω μόνο μία βαλίτσα με τα απαραίτητα. 

Τώρα εάν δεν έχω το παραμικρό ...φρικάρω.

Μπορούσα να πάω στην θάλασσα το Καλοκαίρι να κάτσω από το πρωί, να επιστρέψω το μεσημέρι για φαγητό και ξανά πάλι το απόγευμα μέχρι την Δύση του ήλιου... και χωρίς αντηλιακό.

Τώρα, να πάω στην παραλία το πρωί ή το απόγευμα, αλλά προτιμώ το απόγευμα γιατί δεν καίει ο ήλιος και οπωσδήποτε αντηλιακό. Όσο για το κολύμπι... ε δεν θα κάτσω τόσες ώρες μέσα στην θάλασσα...


Θα πηγαίναμε με την μηχανή αυθημερόν από Αθήνα , Πόρτο Χέλι.
Τώρα ούτε την λέξη μηχανή δεν θέλω να ακούω!

Δεν ξέρω εάν όλα τα παραπάνω θεωρούνται τρέλες για κάποιους. Πάντα ήμουν παιδί των μέτρων :-))