'Οι πίνακες', της συγγραφέας Μαίρης Λακουμέντα

Καλημέρα φίλοι μου!

    Από σήμερα Παρασκευή θα αναρτούμε μια στήλη με θέματα που θα διαλέγουμε μαζί και θα συζητάμε. Επ’ ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που ανταποκριθήκατε τόσο θερμά στο διαγωνισμό που διοργάνωσε η Κάλλη. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και την Κάλλη για την ευγενική καλοσύνη που είχε να ζητήσει να της παραχωρήσω συνέντευξή μου.

  Με όλα αυτά που γράψατε τα  τόσο αυθόρμητα και εγκάρδια, αληθινά, ένιωσα συγκίνηση και τόσο κοντά σας σαν να σας είχα δίπλα μου και να μου σφίγγατε το χέρι. Είναι όλα αυτά που εμψυχώνουν  τον συγγραφέα και τα  χρησιμοποιεί σαν εφαλτήριο για να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπάει. Να γράφει!  

πίνακας του Eoin O Connor

Ξεκινώντας λοιπόν θα ήθελα να αναφερθώ σ’  ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου Ίσως ναι… Ίσως όχι…. Με θέμα:   Οι πίνακες

     Ο ήλιος είχε γείρει πάνω στη θάλασσα να ξαποστάσει από τον κάματο της ημέρας και μόνο τα πυροκόκκινα  μαλλιά του ανέμιζαν εκεί που έσμιγε με τη θάλασσα… Ο ύπνος τον έπαιρνε αργά αργά και βυθιζόταν στο μαλακό πουπουλένιο στρώμα του. Τα χρώματα στον καμβά του ουρανού άλλαζαν συνέχεια. Υπήρχαν λεπτές διαβαθμίσεις πορφυρού, από το ανοιχτό ως το πιο σκούρο, σαν κάποιος να είχε σύρει ένα πινέλο ζωγραφικής στον ουρανό, που απλωνόταν στα δυτικά σ’ όλο τον ορίζοντα. Κάποια γλαροπούλια υψωνόταν στον ουρανό, με απαλά φτερουγίσματα και λούζονταν μεγαλόπρεπα στα μπλε και στα χρυσαφιά χρώματα του ουρανού. Να τα, που κάνουν παιχνιδίσματα και αστράφτουν τα φτερά τους στο φως του ήλιου. Να τα, που πετούν ψηλά και αχνοφαίνονται. Να τος, ο ουρανός, που γέμισε λουρίδες κόκκινες, χρυσαφιές, μπλε, που λες ότι τις έφτιαξε ένα γιγάντιο χέρι. Να τος ο φίλος που σχεδιάζει και οδηγεί τις ζωές μας, χαμογελάει μπλεγμένος στις φωτοσκιάσεις. Τα τριζόνια άρχισαν να ακούγονται καθαρότερα και ένα δροσερό απολαυστικό αεράκι μόλις που αχνοσάλευε και χάιδευε τα μάγουλα των ανθρώπων.

   Καθίσαμε όλοι μαζί και απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο και τις υπερβολικές περιποιήσεις του Πέτρου. Γοητευτήκαμε αμέσως από την προσωπικότητα του και τις έξυπνες ατάκες του. Ζωγράφος, με δική του γκαλερί, μιλούσε συνέχεια για την ομορφιά του πίνακα, που μέσα απ’ αυτόν ξεπηδούν τόσα συναισθήματα που διεγείρουν τις αισθήσεις και προκαλούν αισθησιασμό και ερωτισμό ταυτόχρονα. Μιλούσε για πίνακες γεμάτους υπαινιγμούς, αναφορές, σουρεαλισμό.

«Ένας  πίνακας μπορεί ν’ αποκαλύψει τόσα θέματα, όσα δεν μπορούν να εκφράσουν οι λόγιοι και οι πολιτικοί. Ένας πίνακας μπορεί να ανατρέψει πολιτικές συνειδήσεις ή να φθάσει στην υπέρτατη ευδαιμονία», πρόσθεσε γεμάτος πάθος. «Όλοι οι πίνακες, ρεαλιστικοί ή όχι, αποκαλύπτουν τα εσωτερικά αισθήματα και τις προθέσεις του καλλιτέχνη. Δεν έχουν τίποτε το τυχαίο και το ανοργάνωτο».

    Τον κοιτούσαμε σαν χαζές. Η Θάλεια είχε άπειρες απορίες για την τέχνη και δεν σταματούσε να του κάνει ερωτήσεις, παίρνοντάς τον μονότερμα. Η Άντζυ κάπου βαρέθηκε, κάπου την εκνεύρισε το μονοπώλιο της φιλενάδας της, και αφού έριξε ένα χαριτωμένο γελάκι, σηκώθηκε προτείνοντας μας να συνεχίσουμε την κουβέντα πίνοντας ένα ποτό και ακούγοντας μουσική στο μπαρ….

   Οι ήρωες του βιβλίου απολαμβάνουν τη τέχνη, Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.  O ένας είναι γνώστης, οι άλλες απλά βλέπουν…  Δημιουργείται ενδιαφέρον, περιέργεια, αλλά και βαρεμάρα. Εσείς πως βλέπετε τη τέχνη;

Μαίρη Λακουμέντα,
mary.lakoumenta@yahoo.gr