Το άγγιγμα, της Μαίρης Λακουμέντας

Η Κλάιρη ήρθε πολύ κοντά και έβαλε την παλάμη της στο πρόσωπο μου. Το άγγιγμα της ήταν ταυτόχρονα αποφασιστικό και ντελικάτο. Τα δάκτυλά της διέτρεξαν τα μάγουλα και τα ζυγωματικά μου. Έμεινα ακίνητος, μην τολμώντας σχεδόν ούτε ν’ ανασάνω, ενόσω η Κλαίρη εξερευνούσε τα χαρακτηριστικά μου με τα χέρια της. Όσο το έκανε αυτό, χαμογελούσε μόνη της και μπόρεσα να παρατηρήσω πως τα χείλη της σφίγγονταν σαν να μουρμούριζαν σιωπηλά. Ένιωσα το χάδι των χεριών της στο μέτωπο, στα μαλλιά και στα βλέφαρα μου. Κοντοστάθηκε στα χείλη μου ζωγραφίζοντας τα σιωπηλά με τον δείκτη και τον μέσο. Τα δάκτυλά της μύριζαν κανέλα. Ξεροκατάπια συνειδητοποιώντας πως ο σφυγμός μου χτυπούσε σαν τρελός. Ευγνωμονούσα τη Θεία Πρόνοια για το ότι δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες για να αντιληφτούν το φλόγισμα στα μάγουλα μου, που θα ήταν ικανό ν’ ανάψει ένα πούρο Αβάνας. Τα μάτια της ήταν ορθάνοικτα, στοχαστικά, αλλά χωρίς να με βλέπουν, με διαπερνούσαν, έβλεπαν ολοφάνερα πέρα από μένα. Τα δάχτυλα της λεπτά και μεγάλα γλίστρησαν στο λαιμό και μετά στην καρδιά μου. Έστεκα ακίνητος και κρατούσα την αναπνοή μου και ζεστά όνειρα σπινθήρισαν στην καρδιά. Δεν είχα και την καλύτερη γνώμη για την εμφάνιση μου. Αδύνατος, μαυριδερός, γυαλάτος, με δυσανάλογη μύτη με το πρόσωπό μου, δεν μου άφηνε και πολύ περιθώριο για αυταπάτες. Απέφευγα πάντα τις πολλές συναναστροφές και ειδικά τις γυναίκες γιατί ήξερα ότι δεν θα έβρισκαν ποτέ τον πραγματικό εαυτό μου. Η Κλαίρη έκανε ένα βήμα πίσω .

«Στράτο εγώ δεν μπορώ να δω το πρόσωπο σου, μόνο να το διαβάσω». μου είπε. «Εσύ έχεις όμορφα χαρακτηριστικά μα και καλή ψυχή. Μπορεί να μη βλέπω με τα μάτια, μα βλέπω περισσότερα από τον καθένα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την ψυχή. Εγώ όμως βλέπω ένα άντρα με τέλειες και ευγενικές σκέψεις να κατοικούν στο μέτωπό του. Ήρεμους και ευγενικούς τρόπους. Τη φλογερή σου θέληση και το ασυνήθιστο πεπρωμένο σου. Η φωτεινότητα της παρουσίας σου με εκπλήσσει και ο αέρας της δημιουργίας που εκπέμπεις με συγκινεί.»

Μια θαμπωσιά χρωμάτων μας τυλίγει. Το ξέρω πως μας ενώνει η αγάπη και ο σύνδεσμος της αληθινής ζωής των εραστών του ονείρου. Έπιασα το χέρι της Κλαίρης και έπλεξα σφιχτά και με τρυφερότητα τα δάκτυλα της στα δικά μου ….


Μαίρη Λακουμέντα