Της Κυρίας Μαίρης Λακουμέντα

Καλημέρα φίλοι μου!

Ευχαριστώ όλους εσάς που με επισκεφτήκατε. Κάθε αρχή εμπεριέχει μια ελπίδα,
γι’ αυτό εύχομαι μια καλή αρχή για όλους μας!

Μπαίνουμε στη εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων και οι μέρες, μας καλούν
να δούμε με μια άλλη ματιά τη ζωή που κυλάει. Φέτος μέσα στη κρίση και στις
τόσες ανασφάλειες που μας διακατέχουν, η προσοχή μας πρέπει να στραφεί
πρώτα στον εαυτό μας, δίνοντας του την ευκαιρία να ονειρευτεί και να βγάλει
προς τα έξω τις επιθυμίες του. Ο τρόπος είναι να δούμε από μια άλλη οπτική
γωνία την πραγματικότητα. Αυτό γίνεται με το ασχοληθούμε λίγο με τις τέχνες. Ας πούμε ένα αντίο στη τηλεόραση και στην πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν. Ένα βιβλίο π.χ. μπορεί να μας ταξιδέψει, να μας χαλαρώσει, να αποχτήσουμε μια απ’ ευθείας σχέση μαζί του, δημιουργώντας σκέψεις και όνειρα. Επίσης μπορούμε να δημιουργήσουμε ελπίδα και χαρά ουσιαστική χαρίζοντας το στους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Έτσι δρώμενη από αυτή τη σκέψη αναφέρομαι σ’ ένα απόσπασμα του βιβλίου μου Ίσως ναι… ίσως όχι… με θέμα τα βιβλία.

…. Μ’ έπιασε από τους ώμους και μου είπε ότι ήθελε να μου δείξει τους φίλους
του. Προχωρήσαμε στο καθιστικό του πέτρινου σπιτιού. Σταθήκαμε στη φωτεινή
μεριά του δωματίου, ένα ρολόι βρισκόταν ακουμπισμένο στον λίγο ελεύθερο χώρο που άφηναν οι βιβλιοθήκες. Αυτές γέμιζαν τους γύρω τοίχους και στην απέναντι μεριά ένα καρυδένιο μικρό τραπέζι με μια καρέκλα από πίσω, γεμάτο και αυτό με ανοιχτά βιβλία, μολύβια , ξύστρες και χαρτιά σκόρπια.

« Τα βιβλία στο σπίτι μου», είπε με χαμόγελο ο Θοδωρής , « προελαύνουν σιωπηλά, αθώα, δεν μπορώ να τα αναχαιτίσω. Μάταια η Μήνα , η γυναίκα που κάνει τις δουλειές του σπιτιού, προσπαθεί να τα βάλει σε σειρά. Δεν θέλει να έχουν σκόνη, ακόμη και τα ψηλότερα ράφια».

« Τι τα θέλετε τόσα βιβλία κ. Θοδωρή;» τον ρώτησα.»

«Είναι πιο δύσκολο να ξεφορτωθείς ένα βιβλίο, παρά να το αποκτήσεις, φίλε
μου . Όσα βρίσκονται εδώ», σήκωσε το χέρι προς τα ράφια, «είναι μάρτυρες
ενός συμφωνητικού που υπέγραψα μαζί τους, και τα θεωρώ μέρος του εαυτού
μου. Μου αρέσει ως αναγνώστης να ταξιδεύω σ’ ένα τοπίο ήδη διαμορφωμένο
και άπειρο. Πέρα απ΄ όλα αυτά όμως, έχω πιάσει φιλία μαζί τους και πώς να τα
προδώσω τώρα; Μήπως και εσύ αναζητάς να βρεις καλούς φίλους και να μάθεις
αυτά που σου κρύβουν οι μεγάλοι; «Αυτοί είναι», πρόσθεσε δείχνοντας τους
τοίχους φορτωμένους με τους « φίλους», «που σου λένε ιστορίες, χωρίς παρακάλια και τσιριμόνιες».

«Εμένα, αυτό που μου αρέσει», του είπα, «είναι ένα βιβλίο που να έχει και λίγη
πλάκα, και όταν το τελειώνεις, να θέλεις να το ξαναδιαβάσεις. Και κάποια στιγμή θα ήθελα να προσπαθήσω να πιάσω γνωριμία με τον συγγραφέα και να του πω τη δική μου εκδοχή, σε σχέση με τη δική του».

Γέλασε και συνέχισε να μιλάει για τα βιβλία με τόση θέρμη και σαφήνεια. Στις
εκφράσεις έκανε να ξεπηδούν ζωντανά μπροστά στα μάτια σου, πρόσωπα, χώροι, γεγονότα. Χρωμάτιζε αυτά που έλεγε με το χρώμα των ζωηρών καστανών ματιών του. …..

Έτσι βλέπουν οι ήρωες του βιβλίου τη σχέση τους με τα βιβλία. Εσείς τι σχέση
έχετε με τα βιβλία; Και μη μου πείτε: Ίσως ναι… Ίσως όχι…

Μαίρη Λακουμέντα

-----------------------------

Μερικοί φίλοι ζήτησαν να μάθουν περισσότερα για μένα. Γεννήθηκα στην
Πάτρα. Μεγάλωσα και σπούδασα στον Πειραιά, τώρα μένω στην Αθήνα. Είμαι
παντρεμένη και έχω τρία παιδιά και δυο χαριτωμένες και πολυαγαπημένες εγγόνες.
Εργαζόμουν στο δημόσιο τομέα και τώρα είμαι λίγων μηνών συνταξιούχος με
όλα τα επακόλουθα. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω… Παρακολούθησα μαθήματα
δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ και στο Μεταίχμιο. Έχω γράψει διηγήματα «Ο
Αριστείδης του γραφείου», «Ο Αγώνας», « Avotre Sante», «Η γνωριμία», «Μια
συνηθισμένη ιστορία» και άλλα δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά.