Στο σπίτι με ίωση

Σαν μαμά δεν θέλεις ποτέ μα ποτέ να πάθουν κάτι τα παιδάκια σου. Ούτε μια τόση δα γρατζουνιά. Εάν μπορούσες να τα βάλεις και σε μια γυάλα καλά θα ήταν! Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα!


Σήμερα το πρωί λοιπόν και ενώ είχαμε πάει κανονικά στο σχολείο, μετά από μερικές ώρες βλέπω κλήση στο κινητό μου "νηπιαγωγείο". Όπα λέω, τι έγινε τώρα; Μέσα σε αυτά τα πολύ λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να πατήσεις το κουμπί της αποδοχής κλήσης, να μιλήσεις, και να ακούσεις από την άλλη μεριά της γραμμής την δασκάλα να σου εξηγεί τι συμβαίνει, έχει πάει η ψυχή σου στην Κούλουρη!

Είμαστε σπίτι λοιπόν με ιωσούλα. Λίγο η κοιλίτσα, λίγο το κεφαλάκι, λίγο πυρετούλης... θα το φάμε το τριήμερο άνετα.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις την μαμά σου... Μην της το πείτε ότι σας το είπα!