Επειδή όλες οι ημέρες δεν είναι ίδιες...

...να για παράδειγμα η σημερινή. Βρέχει από το πρωί. Μια μουντήλα, γκρίζος ουρανός, κρύο, υγρασία. Αγγλία καταντήσαμε! Σε μια χώρα που έχουμε συνηθίσει τον ήλιο, τον ήλιο 'αχινό' που λέω, αυτός που όταν ξυπνάς το πρωί και τον βλέπεις σου φτάνει για να σηκωθείς και να ξεκινήσεις με όρεξη την ημέρα σου!

Αυτή η μελαγχολία των ημερών είναι άλλο πράγμα! Βέβαια σε εμάς, από αρχές του χρόνου δεν έχουμε ηρεμήσει από ιώσεις και γρίπες. Εκεί που τελειώνει η μία, ξεκινάει η άλλη. Μάνι μάνι κοντεύουμε 3 εβδομάδες που έχουν να πάνε σχολείο τα παιδιά. Παράλληλα με εκείνα, κι εμείς περάσαμε μαζί τους τις ιώσεις και τις γρίπες. Κύκλο κάνανε.

Οι ημέρες μέσα στο σπίτι συνέχεια, έγιναν βαριές και μελαγχολικές. Όσο κι αν προσπαθείς να κάνεις τον καραγκιόζη, ήρθε ο καιρός που σιγά σιγά ηρεμούμε και μας βγαίνει όμως όλη η σωματική κούραση και η ψυχολογική κούραση, και θέλω συνέχεια να κοιμάμαι! Όρεξη για τίποτα! Μόνο να μείνω κουκουλωμένη στο κρεβατάκι μου.

Κατ' επέκταση έχουν μείνει πίσω εξωτερικές δουλειές, δραστηριότητες των παιδιών, το blog μου, και πάει λέγοντας. Άρα, η εβδομάδα που θα έρθει θα είναι φορτωμένη με όλα αυτά που μείνανε πίσω όλες αυτές τις ημέρες.

Και κάτι τέτοιες ημέρες, που δεν είναι όλες οι ημέρες ίδιες, με πιάνουν τα υπαρξιακά μου. Αυτό το κάτι που θέλεις να καταφέρεις αλλά όλο σου ξεγλιστράει από τα χέρια. Ειλικρινά πιστεύω πως κάποια φορά θα είμαι πλέον στα όριά μου και θα πω ως εδώ. Και εκεί που λες δεν έχεις άλλες ανοχές, ανακαλύπτεις ότι έχεις κι άλλες. Μα που τις βρίσκουμε τελικά;

Κοίτα κάτι τέτοιες στιγμές το Σύμπαν τις στέλνει για να συνεχίσεις. Άλλες φορές που φωνάζεις στο Σύμπαν, έχει κλείσει αυτιά και δεν ακούει τίποτα!

Έχω επιθυμήσει το Καλοκαίρι, την θάλασσα, τον ήλιο... να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις, να τις αποθανατίσουμε και να τις κρατήσουμε για πάντα! Έχω βαρεθεί να πιέζω τον εαυτό μου, να είναι καραγκιοζάκος, να μην γκρινιάζει, να μην θυμώνει...

Επειδή όλες οι ημέρες δεν είναι ίδιες... επειδή δεν προγραμματιζόμαστε σαν τα ρομπότ...