"Το δέντρο που έδινε" Σελ Σιλβερστάιν

Το δέντρο που έδινε είναι ένα βιβλίο χωρίς χρώματα και χωρίς ιδιαίτερες εικόνες. Ίσως επίτηδες ο δημιουργός του να θέλησε να τα αφήσει όλα τόσο απλά γιατί αυτή η ιστορία από μόνη της έχει να πει τόσα πολλά πράγματα για τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να τις εξηγήσουν. 

Ο Ζελ Σιλβερστάιν δημιουργεί ιστορίες για τα παιδιά από κάτι πολύ απλό ίσως και άνευ σημασίας για τους περισσότερους και από  κει βγει βγάζει ένα σωρό όμορφα διδάγματα. Γιατί έτσι είναι κι η ζωή. Πολλά απλά πράγματα που συνθέτουν την ευτυχία της. 

Το δέντρο που έδινε ήταν μια απλή μηλιά όπως χιλιάδες μηλιές σε όλο τον κόσμο. Η ιδιαιτερότητα όμως αυτού του δέντρου ήταν πως έδινε συνεχώς για να βλέπει ευτυχισμένο τον φίλο της. Και δεν νοιαζόταν που όσο περνούσε ο καιρός εκείνη έχανε κάτι δικός της και πολύτιμο, κάθε φορά. Ούτε νοιαζόταν που ακόμη κι εκείνος που της ζητούσε όλα αυτά τα πολύτιμα πράγματά της, την θυμόταν μόνο όταν είχε την ανάγκη της. Νοιαζόταν μόνο η ευτυχία εκείνου που αγαπούσε. Κι έτσι έδινε, έδινε κι έδινε. Μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε τίποτα. Μόνο οι ρίζες της και ένα κούτσουρο της, απλά για να θυμίζουν πως κάποτε ήταν εκεί. 

Κι έτσι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη!

Έτσι λοιπόν το κούτσουρο της μηλιά που έμεινε στο τέλος και που πάλι προσφέρθηκε σε εκείνον που αγαπούσε, μας μιλά για την απεριόριστη αγάπη κάποιου σε κάποιον άλλον. Ο γονιός προς το παιδί του, ο ερωτευμένος προς εκείνον που αγαπά, ο φίλος προς τον φίλο. Για τις θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος που αγαπά αληθινά, για την υπομονή του και για την επιμονή του. Για όλα όσα μπορεί να προσφέρει απλόχερα χωρίς να ζητήσει το παραμικρό σαν αντάλλαγμα. Αυτό είναι η αληθινή αγάπη.  

Κι ύστερα είναι το παιδί που κάποτε έγινε άντρας και ύστερα ανήμπορος παππούς που μας διδάσκει για τη μανία του ανθρώπου όλο να παραπονιέται, να ζητάει και να μην ικανοποιείται με τίποτα. Λες κι είναι ταγμένος να μη γνωρίσει ποτέ την αληθινή ευτυχία. 

Αναμφίβολα μια ιστορία που πρέπει να τη διαβάσουμε όλοι. Μικροί και μεγάλοι. Μια ιστορία που θα μας συγκινήσει, θα μας λυπήσει, θα μας προβληματίσει και ίσως στο τέλος να μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους. 

Τα παραμύθια δεν γράφονται μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Κυρίως για τους μεγάλους. Και σίγουρα το συγκεκριμένο διαχρονικό παραμύθι έχει να μας μάθει πολλά.