"Το χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη

Η πρώτη μου επίσκεψη σε δημοτική βιβλιοθήκη, μετά από περίπου 20 χρόνια, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, ως προς την οργάνωση και την ποιότητα των βιβλίων. Σίγουρα θα επισκεφθώ και άλλη βιβλιοθήκη. Ωστόσο, βρήκα έναν μικρό θησαυρό στο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Το χρώμα του Φεγγαριού".
Όσο περίμενα τα τελειώσει η δραστηριότητα του junior, έφτασα κι όλας στην 51 σελίδα. Μια γραφή και περιγραφές σαν ποίηση.

Μια ιστορία αφιερωμένη στα όνειρα που κάναμε παιδιά. Την αναζήτηση της αγάπης και του έρωτα, που ολοκληρώνουν την ύπαρξή μας.
Μια ωδή στις μικρές μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και ομορφαίνουν τα πάντα.
Μας θυμίζει πως όσο κι αν ψάχνουμε, πως όσο μακριά κι αν ταξιδέψουμε, πάντα θα επιστρέψουμε στις ρίζες μας.

Η Αλκυόνη με τον μοναδικό της τρόπο, μας συστήνει την ζωή.
Μέσα από την ιστορία της, μας μιλά σαν να είναι η πολυαγαπημένη μας γιαγιά, με τις ιστορίες της, να μας κανακεύει, να μας συμβουλεύει, εκεί πάντα με ανοιχτή την αγκαλιά να μας προστατέψει.
Και στο τέλος, να μας δίνει ένα φιλί και να μας λέει να μην ξεχάσουμε πως η ζωή είναι μια μικρή βόλτα που πρέπει να χαρούμε, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της. Με τους ίσιους δρόμους μα και τους απότομους.

Αν και γραμμένο το 1990, είναι τόσο σύγχρονο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη.