Ονειρεύομαι...

Με αφορμή το παρακάτω άρθρο...

http://mamadoparea.blogspot.com/2012/02/blog-post_21.html

...κάποιοι άνθρωποι έχουν κάνει πραγματικότητα τα όνειρα κάποιων άλλων. Έτσι και οι συγκεκριμένοι κάτοικοι στην Ολλανδία έχουν κάνει πραγματικότητα το όνειρο το δικό μου. Η πόλη τους δεν έχει καμία σχέση με τις πόλεις τις δικές μας, ούτε καν τα χωριά. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Όλα μοιάζουν τόσο "ονειρικά" και "γαλήνια". Είναι τόσο καλό για να είναι αληθινό; Θα ήθελα να το μάθω.

Ονειρεύομαι έναν τόπο όπου ο ένας θα είναι για τον άλλον. Το χρήμα να μην υπάρχει. Ανταλλαγές προϊόντων μόνο. Σου δίνω κρέας, μου δίνεις γιαούρτι. Ρεύμα δεν υπάρχει. Ξύλα μόνο και γεννήτριες με την δύναμη του αέρα και του νερού. Όλοι δουλεύουν. Στην θάλασσα, στα χωράφια, στα σπίτια. Τα παιδιά θα παίζουν όλα μαζί στην ύπαιθρο και θα μαθαίνουν γράμματα σε ένα σχολείο δίχως τάξεις. Ο ένας για τον άλλον. Είναι τόσο δύσκολο; 

Ναι για εμάς τους ανθρώπους, τους σύγχρονους ανθρώπους ακόμη είναι δύσκολο. Ονειρεύομαι ότι σε κάποια χρόνια από τώρα ίσως ο μελλοντικός σύγχρονος άνθρωπος δεν θα χαρακτηρίζεται από το κουστούμι του, το κινητό του ή το αυτοκίνητό του. Αλλά, από τα χέρια του, την ψυχή του, την καρδιά του.

Ονειρεύομαι...