Μετρώ τα άστρα.

Σε ηλικία κοντά στην εφηβία είχα μια εμμονή με τα άστρα, με το σύμπαν, με το άπειρο που δεν μπορώ να δω πέρα από τον ορίζοντα. Τα Καλοκαίρια τα βράδια ξάπλωνα στην βεράντα στο εξοχικό και κοίταζα τα άστρα. Μου είχαν πει να μην τα μετράω γιατί θα βγάλω σπυράκια στα χέρια... πράγμα που μου φαινόταν αρκετά αστείο... γι' αυτό και εγώ έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να μετρήσω πόσα άστρα έχει ο ουρανός και το σύμπαν ολόκληρο εάν γινόταν. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πάντα σταματούσα κάπου στο 50... μετά μάλλον με έπαιρνε ο ύπνος.

Είχα αρχίσει να διαβάζω εγκυκλοπαίδειες σχετικά με την αστρονομία, μάλιστα είχα αρχίσει και μάθαινα τα άστρα με το όνομά τους, να εκεί ο Τοξότης. Και το έδειχνα με το δάχτυλό μου. Είχα βάλει πλαστικά κίτρινα αυτοκόλλητα άστρα φωσφορίζοντα στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου στο δωμάτιό μου στο σχήμα που έχουν τα άστρα, κι όχι στο ταβάνι... ήθελα να τα έχω όσο το δυνατόν πιο κοντά μου. Είχα ασχοληθεί αρκετά που είχα πεπειστεί ότι θα γίνω αστρονόμος όταν μεγαλώσω! 

Πόσο μακρινά μου φαίνονται όλα αυτά τώρα. Εξακολουθώ όμως και χαζεύω πολλές φορές με ξαστεριά τα μικρά αυτά φωτεινά σημάδια στον ουρανό. Πολλές φορές όταν τα παρακολουθείς έντονα είναι σαν να μπορείς να τα αγγίξεις...