Το Όνειρο, της Μαίρης Λακουμέντα, στήλη Παρασκευής

Απόψε είδα ένα όνειρο. Βρέθηκα λέει σε ένα κύκλο, μισό φωτεινό και μισό σκοτεινό. Πότε ήμουνα στη φωτερή μεριά και πότε στη σκοτεινή. Ρώτησα τον εαυτό μου τι ήταν αυτό το παιχνίδι, μα δεν πρόφτασα να πάρω την απάντηση και βρέθηκα μακριά σε ένα όμορφο περιβόλι. Ένα κοριτσάκι έτρεχε και τραγουδούσε κυνηγώντας κάτι σαν σαπουνόφουσκες που ιρίδιζαν μέσα στο φως. Σταμάτησε μπροστά σε ένα γέρο που καθόταν στην σκιά ενός δένδρου και έπαιζε τα ζάρια.
«Τι κυνηγάς παιδί μου;» το ρώτησε
«Τα όνειρα μου» είπε και πήδηξε να αρπάξει ένα.
Γέλασα με τα καμώματα του κοριτσιού και τότε βρέθηκα στην σκοτεινή μεριά του κύκλου. Μια γυναίκα προχωρούσε βιαστικά, απλώνοντας κάθε τόσο το χέρι σαν κάτι να ήθελε να πιάσει. Είδα τα όνειρα σαν σκιές να τρέχουν μπροστά του. Πότε κατάφερνε να αρπάξει κάποιο και πότε του ξέφευγε και το έχανε. Εγώ παρακολουθούσα και φώναζα στα όνειρα :
«Σταματήστε, να σας αγγίξει λίγο..» μα η φωνή μου χανόταν.
Ένας αέρας φύσηξε και έσπασε τις σαπουνόφουσκες. Τότε βρέθηκα πάλι στη φωτεινή πλευρά του κύκλου. Τώρα έβλεπα το όμορφο περιβόλι χωρίς το παιδί και τα όνειρα. Τότε ρώτησα ξανά: «Πες μου τι είναι αυτά που βλέπω;»
Δεν πρόφθασα να το πω στον εαυτό μου, και βγήκα από το όνειρο μου!

Μαίρη Λακουμέντα