Ο κύκλος θα γυρίσει... , της Μαίρης Λακουμέντα

Μια οπτασία στο παράθυρο ή μια λάμψη της σιωπής του απομεσήμερου με κάνει να στραφώ και να κοιτάξω προς το μέρος της. Το όραμα διαλύθηκε από την καταιγίδα της πραγματικότητας. Χάνομαι στα βάθη του ορίζοντα που ασύμφορα με ταξιδεύουν στις ώρες της αναμονής. Ένας καθρέφτης ενοράσεως που κλυδωνίζεται στην ωρίμανση του εγώ. Ένα εγώ που σέρνεται στην προσδοκία. Τα σύννεφα χαμηλά, σβήνουν το μεσημέρι και εγώ μετρώ τις δυνάμεις μου. Τα σύνορα της υπομονής ξεπεράστηκαν και προσπαθώ να ζυγιαστώ στις δικές μου δυνάμεις. 

Κάνε υπομονή, ψυχή μου, διώξε τα σύννεφα από την καρδιά. Τι είναι αυτό που με κρατάει δέσμιο και δεν με αφήνει να προχωρήσω; Περιμένω και ο χρόνος με τυραννάει. Μου λέει υπομονή και η ζωή θέατρο παίζει μαζί μου. Θέλω να διώξω αυτή τη ζάλη, να ξεφύγω, να αναγεννηθώ. Κάνε υπομονή, μου λέει η καρδιά και θα ζήσεις όσα ο έρωτας έχτισε. Δεν έχω άλλο υπομονή, μέσα μου φωνάζει μια φωνή, γιατί σίγουρα δεν μου περισσεύει άλλη ζωή. Ο χρόνος φεύγει, το καλοκαίρι φάνηκε και ο ήλιος με χρυσά φτερά, πετάει πάνω από τις θάλασσες που μοιάζουν με παλιό καθρέφτη.

Υπομονή πόσο δύσκολη είσαι, πόσο επώδυνη, μα πάντα η αναγκαστική, η σωτήρια διέξοδος. Πόσο εγκαρτέρηση κρύβεις, πόση ελπίδα, πόση ταπείνωση, δάκρυα και προσευχές! Είσαι στεφάνι με όλα τα άνθη και τα αγκάθια των θλιβερών καταστάσεων της ζωής. Όμως μαζί σου εκφράζουμε την κατάφαση του λογισμού στη βίωση της θυσίας που οδηγεί στην υπέρβαση. Γιατί αν είσαι απούσα, από τους καημούς των θνητών, που κάθε μέρα ζουν στο ρίσκο για ένα καλύτερο αύριο, εύκολα οδηγείσαι σε αίθουσες του νου κλειστές.

Όμως να, πριν γυρίσει το μυαλό, ακούω την οπτασία να μου ψιθυρίζει¨: Αν κάποτε καμφθείς στη ζωή, βρεθείς στο κάτω μέρος του κύκλου κάνε υπομονή, αργά ή γρήγορα ο κύκλος θα περιστραφεί… 

Μαίρη Λακουμέντα