Μια καλημέρα, της Μαίρης Λακουμέντα, στήλη Παρασκευής

Από ημέρες επιθυμούσα να φύγει ο Γενάρης, με τις βροχές τις απεργίες και τις
δυσκολίες του. Δέχομαι τον Φεβρουάριο που δείχνει πως ήρθε με κάποια καλή
διάθεση. Παρακολουθώ τις μέρες που μεγαλώνουν λίγο λίγο και ελπίζω, ότι με
αυτή την αλλαγή που έρχεται, θα αλλάξει τη διάθεση και το πώς βλέπουμε τα
πράγματα γύρω μας. Ετοιμάζομαι να πάω μια βόλτα στο Καλαμάκι δίπλα στη
θάλασσα. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Νιώθω ότι μου έχει λείψει. Φυσάει και κάνει
κρύο, μα έχει ήλιο. Πάντοτε η θάλασσα μου αρέσει, σε κάθε εποχή. Ο ήλιος με
αγγίζει, ο αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου φρέσκο θαλασσινό αέρα και κάνει τα
μάγουλα μου τριανταφυλλένια . Την κοιτάζω αχόρταγα και μοιράζομαι τα μυστικά μαζί της. Τα παίρνει βαθιά μέσα της και τα ταξιδεύει τόσο μακριά που κανείς δεν μπορεί να τα ακούσει και να τα μάθει. Ανοίγεις την ψυχή σου και θυμάσαι, και εκεί που θυμάσαι, αποφασίζεις ποιά είναι τα άχρηστα και τα πετάς. Την κοιτώ να σαλεύει και να αφρίζει με ζωηρά χρώματα. Στο βάθος γίνεται ποιο σκούρα.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι της παραλίας και προσπαθώ κάθε στιγμή μαζί της, να την κρατήσω μέσα στην καρδιά μου..

Ένιωσα μια ηρεμία και αφέθηκα. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να με γαληνέψει
είναι το μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα και οι έγνοιες γίνονται ελαφρύτερες.

Σκέφτομαι ότι έχω πολύ καιρό να ρωτήσω την εαυτό μου τι κάνει, πως είναι, τι
χρειάζεται. Ίσως τον παραμέλησα και δεν τον ρώτησα τι χατίρια θέλει να του
κάνω. Νομίζω ότι αξίζει να του τα προσφέρω. Ένιωσα να γεμίζω χαρά και μια
ικανοποίηση.

Τελικά δεν χρειαζόμαστε μεγαλειώδη πράγματα για να νιώσουμε ευχαριστημένοι.
Αρκεί κάτι από όλα αυτά γύρω μας, να μπορεί να αγγίξει έστω και λίγο την ψυχή
μας.

Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στον ήλιο και στο άκουσμα των κυμάτων. Το αεράκι μου σφύριξε στο αυτί, με χαρούμενο σκοπό, μια «καλημέρα» στην καρδιά του χειμώνα

…