Το παράπονο, της Μαίρης Λακουμέντα, στήλη Παρασκευής

Ο έρωτας μια φωτιά που καίει, αλλά και μια ευλογημένη βροχή, ένα αεράκι δροσερό, μια βάρκα χωρίς πανιά σε ανταριασμένη θάλασσα. Τα ήξερα όλα αυτά, αλλά όταν με άγγιξε, η καρδιά άρχισε να μιλά και το μυαλό να ψάχνει τον τρόπο να εκφράσει.

Τον ένιωσα να είναι κοντά μου, το αισθάνθηκα και μπορούσα να ονειρεύομαι, να ξεπερνάω τα σκοτεινά μονοπάτια και τους φόβους μου. Είσαι κοντά καλέ μου και ο κόσμος είναι διαφορετικός. Στέκεις απρόσιτος και χαλαρός και όταν συναντώ το βλέμμα σου μαγνητίζομαι. Όμορφη συνύπαρξη, ώριμη συνάντηση. Μόνο τα χρόνια δυσκολεύουν τη γρήγορη απόφαση. Μπορώ να κοιμηθώ ξέροντας ότι έχω εσένα να ακουμπήσω, εξ άλλου μου το είπες, και όνειρα λαμπερά φωτίζουν την νύχτα μου. Φώτα παντού, διαλύθηκαν οι σκιές και τώρα πλέκουν στεφάνια, για να τα φορέσουν τα κορίτσια την άνοιξη που ζυγώνει. Φάρος φωτεινός γίνε ψυχή μου, σκύψε κοντά του, λάμψη σημαδιακή του σήμερα.

Έχω εσένα τα χρόνια μου να ενώσω. Το θέλουμε, έτσι μου είπες. Τα βλέμματα μας ανταμώνουν και γίνονται ένα. Τα χείλη σου μοσχοβολούν στο σμίξιμο με τα δικά μου. Σφίξε με δυνατά, με έχεις ημερώσει γλυκέ μου, κουρνιάζω στην αγκαλιά σου και τότε μια μυστική συμφωνία υπογράφεται μεταξύ μας. Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός, αν είσαι εσύ ο πόνος μου , μη με αφήσεις να χάσω ότι κέρδισα.

Τα χρόνια πέρασαν καλέ μου, βιώσαμε τον πόνο χωρίς την χαρά και αναζητάμε ακόμα τα δυνατά σημάδια από το σύμπαν, για να γεμίσουν την στέρηση της καρδιάς. Μια μοίρα μας κυνηγά σε ατέλειωτους δρόμους. Μια μοίρα που δεν μας ευνοεί. Ακόμα γυρεύω την ψυχή σου, να τροχοδρομήσω την ζωή μου. Ακόμα αναζητώ το σώμα σου για να νιώσω γυναίκα. Ακόμα προσμένω τις στιγμές να έρθουν να γεμίσουν την ψυχή μου. Αγκαλιάζω δυνατά την καρδιά μου και προχωρώ.

Έρωτα είσαι η ανάγκη που κάνει το σώμα και το πνεύμα να αναπνέει ελεύθερα, αλλά και η αιτία του μεγαλύτερου πόνου στη ζωή!


Μαίρη Λακουμέντα