Το Δίλλημα, της Μαίρης Λακουμέντα

Αυτά που διδαχτήκαμε σαν παιδιά γίνονται πεπρωμένο μεγαλώνοντας. Όσο και να θέλουμε να ξεστρατίσουμε, ακλουθούμε την πορεία που διδαχτήκαμε. Μιλάω για την αξιοπρέπεια και τον τρόπο ζωής του καθενός μας.

Έχεις δρομολογήσει την ζωή σου και πιστεύεις πως δεν υπάρχει παράθυρο ανοιχτό, ούτε καν μια χαραμάδα που μπορεί να μπει κάποιος να ταράξει την γαλήνη σου. Όμως ένας αγέρας , μια ηλιαχτίδα, μια ενοχή έρχεται να μπει στην καρδιά σου και τότε πως μπορείς να εμποδίσεις τον πανούργο φτερωτό θεό; Πώς να ελέγξεις τον αέρα να μη φυσήξει, τον ήλιο να μη λάμψη, να μην πέσει ή βροχή; Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί φυσάει, γιατί λάμπει ο ήλιος, γιατί βρέχει; Δεν έχει σημασία αν το κάναμε, γιατί τελικά ζούμε μαζί τους. Την βλέπεις την χαραμάδα, αλλά δεν βρίσκεις τρόπο να την κλείσεις και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τι κάνεις; Το ζεις και μετανιώνεις για τις συνέπειες και τους ανθρώπους που πληγώνεις; Του γυρίζεις την πλάτη και μετανιώνεις που πρόδωσες τον εαυτό σου; Αλλά ακόμα και τότε συνειδητοποιείς πως η ζωή πάντα σε εκθέτει σε κινδύνους.

Η πιο βασανιστική λέξη που έχει ειπωθεί, λέγεται απόφαση. Ποια άλλωστε είναι η σωστή; Η απόφαση της καρδιάς ή η απόφαση της λογικής; Η μια στοιχίζει στους άλλους ή άλλη στοιχίζει σε σένα και εσύ ήρωας δεν υπήρξες ποτέ. Αποφάσεις που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Ο καθένας θα σε κρίνει με τις δικές του εμπειρίες και εκείνη η φωνή μέσα σου πάντα να σε βασανίζει. Που θα γύρει η ζυγαριά; Πάνω στις ξερολιθιές ακουμπάς την καρδιά σου και δεν ξέρεις τι να αποφασίσεις. Βλέπεις το ρόδο αλλά δεν απλώνεις να το κόψεις. Δεν είναι δικό σου. Ένα ωραίο όνειρο που είδες και παίρνεις φόρα να το ζήσεις. Το άλλο σου μισό λες. Όμως τα χέρια είναι δεμένα πισθάγκωνα. Και να παίζει με το μαύρο και το άσπρο η ψυχή σου, παράλληλες ράγες, άραγε θα σμίξουν τελικά; Μήπως είναι μια νίκη που έχεις νικηθεί;

Για μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο καιρός αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι και μέσα στο χρόνο έχεις αθωωθεί. Ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, ένα πέρασμα βαθύ να περάσεις.
Τι μένει για τον εαυτό σου; Δύναμη ή αδυναμία; Δεν γνωρίζει πια κανείς. Όμως… μόνο γι’ αυτό, για την αληθινή αγάπη και τον μεγάλο πόνο, δέχεται ο Θεός να μας πάρει από το χέρι…
Μαίρη Λακουμέντα