Ως την άκρη του ουρανού, της Μαίρης Λακουμέντα, στήλη Παρασκευής

Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω ακούσει να μου λένε: «πρόσεχε που πηγαίνεις», «που πατάς», «μην τρέχεις». «Κοίτα και λίγο κάτω μην μπερδευτείς και πέσεις».

Η μνήμη με πάει πίσω μέχρι εκεί που μπορώ να θυμάμαι. Είχα πάντα μια απορία και ζητούσα μια απάντηση στο γιατί . Σιγά που ρώτησα! Προτιμούσα να ψάχνω μόνη μου, φτάνει να μην είναι μαθηματικά και χημεία. Ψάχνω λοιπόν στα σμουλωχτά για να κατανοήσω με τις δικές μου επιλογές και όχι όπως θέλουν οι άλλοι. Έτσι έμαθα να συνδυάζω με τον δικό μου τρόπο τα πράγματα και να προσπαθώ να βρω τα νοήματα πέρα από τις λέξεις. Να καλύψω, τέλος πάντων, την μαύρη τρύπα των γνώσεων μου. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η ζωή είναι σαν τους δρόμους της πόλης. Μπορεί να συνηθίσεις να πηγαίνεις μηχανικά, χωρίς να παρατηρείς οτιδήποτε γύρω σου. Μπορεί να επιλέγεις κάθε φορά να φτάσεις στο ίδιο σημείο από άλλο δρόμο , για να γνωρίσεις κάθε στενό και γωνία. Οι δρόμοι καμιά φορά είναι κλειστοί, μα υπάρχουν τα μονοπάτια. Αποφάσισα να τρέξω στους δρόμους σαν παιδί, να βραχώ, να λασπωθώ, να ζεσταθώ, να γίνει χαμός, να πέσω, να μάθω.. Οδηγήθηκα σε ένα δρόμο επιστροφής στο μέσα μου. Τιθάσευσα τον εαυτό μου και τον έβαλα στην διαδικασία να νιώσει ανανεωμένος. Σφίγγω τα μάτια μου, να μην με πληγώνει ο ήλιος και κοιτάω ψηλά ως την άκρη του ουρανού. Δεν θέλω να μιλήσω σε αυτούς που με κοιτάνε σιωπηλοί και δήθεν πονάνε. Το ύψος δεν σημαίνει εγωισμό, ούτε είναι δυσθεώρητο. Μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν, όμως τι αξίζει η ζωή, αν δεν έχεις μάθει να ζεις τις στιγμές των πραγμάτων που θέλεις, αλλά να μένεις παρατηρητής της επιφάνειας…

Μαίρη Λακουμέντα