Χωρίς εσένα, της Μαίρης Λακοουμέντα

Ανακατεύω τις θύμισες και περιμένω τις αναλαμπές του νου να με τροφοδοτήσουν. Συσπειρώθηκα και οι σκέψεις χαράκωσαν το μέτωπό μου. Είδα την αγάπη να γίνεται τρικυμία με κύματα αφρισμένα . Είπες λέξεις φοβερές χωρίς να τρέμει η φωνή σου. Τα χέρια ψαχούλευαν κάτι, κάπου να πιαστούν. Ακουμπώ το στήθος μου αναστενάζοντας βαθιά. Δεν πίστευα πως θα έφτανες να με εξοντώσεις έτσι αβασάνιστα με ένα θάνατο τόσο αργό. Με άφησες μόνο μου, απελπισμένο με τα χέρια ψηλά στον αγέρα, προσπαθώντας να αρπαχτώ από τα πνιγμένα όνειρά μου. Μια σημαδούρα στα ανοιχτά και εγώ ο πνιγμένος να διαγράφω κύκλους οριακούς. Σε ζητούσα και γύριζα σαν τρελός με μια ψυχή κομματιασμένη. Σε γύρευα τις νύχτες μεθυσμένος σε μαύρα χάλια. Σε αναζητούσα στους δρόμους περιμένοντας να γίνει κάτι μαγικό.. Εσύ που ήσουνα; Δοσμένη σε άλλη αγκαλιά; Τώρα γύρισες και λες πως με αγαπάς, δεν ξέρω τι σημαίνει για σένα αυτή η λέξη! Λυπάμαι, σε έχω αφήσει στο παρελθόν και δεν γυρίζω πια! Ποιος σε πρόδωσε και θέλεις να φέρεις τον χρόνο μπρος τα πίσω, ζητώντας συχώριο και χαρά; Για σένα ήταν απόφαση, για μένα μοίρα. Ήρθες να κλείσεις την πληγή μου ή να με εξοντώσεις; Βλέπεις φοβάμαι μη με πληγώσεις για δεύτερη φορά και μου είναι πολύ δύσκολο να το ξαναζήσω αυτό. Τα όρια της καλοσύνης έφτασαν στο μηδέν. Με έσπρωξες μακριά από τη ζεστασιά της αγάπης και προσπάθησα να γυρίσω σελίδα. Τη μοναξιά, τον πόνο μου τον προλαβαίνω και λέω στον εαυτό μου «καλύτερα χωρίς εσένα». Ποτέ δεν κατάλαβες τα αισθήματα μου, τι ήσουνα για μένα και τι υπέφερα όλο αυτό τον καιρό, γιατί ποτέ δεν θέλησες να ψάξεις. Έχω ορθοποδήσει πια και μόνος τρέφομαι από το είναι μου που στέκεται αγέρωχο. Οι λέξεις σου πεζές, εσύ με ανάγκασες να γίνω διαφορετικός. Δεν φταίω εγώ που την αλλαγή μου δεν μπορείς να πιστέψεις.

Όμως τώρα ήρθε η σειρά σου να δοκιμαστείς. Πάνω στην καρδιά μου έχω τα σημάδια από τα μεγάλα ψέματά σου, λες και πυρωμένο σίδερο με άγγιξε. Τα έχω και τα κρατώ για να θυμάμαι το πόσο με πόνεσες και να είσαι σίγουρη πως δεν θέλω ούτε λεπτό να είμαι μαζί σου. Καταλαβαίνεις δεν έχεις θέση πια κοντά μου, γιατί τα χνάρια της αγάπης σου χάθηκαν. Κλαις και τα χείλη σου τρέμουν, τα δάκρυα ακουμπάνε στα ματόκλαδα, μνημειώδεις καταρράκτες. Φωτοβολίδες τα λόγια σου μπερδεύουν τα άστρα, μα το φευγιό σου με δυναστεύει με βίαιες υποβολές.

Καθαρός ορίζοντας με περιμένει και καθώς τα φώτα της πόλης σιγοκαίνε προσμένω την χαρά που θα έρθει να μου γεμίσει το είναι μακριά από σένα…

Μ΄ ακούς, σε αγάπησα πολύ, μα στην καρδιά μου, δεν έχεις θέση πια!


Μαίρη Λακουμέντα