Η χαρά της Γιορτής, της Μαίρης Λακουμέντα

Καθώς η φύση ξυπνά από τον μυστικό λήθαργό της, η ψυχή του
ανθρώπου βαδίζει στο παραμύθι της ζωής. Κάνει όνειρα, δημιουργεί,
ερωτεύεται. Βρίσκει τη μαγική πυξίδα που λέγεται αγάπη και περπατά
με ενθουσιασμό και χαρά. Ο κόσμος έγινε μεγαλύτερος για να χωρά
η αγάπη. Η ανάσα της φύσης λουλουδιάζει την ψυχή, τα χείλη των
παιδιών ψιθυρίζουν τη φωνή της ελπίδας και το κορμί γίνεται ένας
ναός. Η καρδιά πλημμυρίζει από την άνοιξη και είναι η ψυχή που
λαχταρά ανυπόμονα την Ανάσταση. Πέρα στα βουνά αύρες φέρνουν
το νέο και είναι λαμπρή η μέρα που γλυκοξυπνά. Μέσα στα άνθη της
πορτοκαλιάς στις λυγαριές, στα τριανταφυλλιά χαράματα, βλέπω τα
κρυμμένα, τα αθώρητα, τον άνθρωπο, τον Πλάστη.

Η ζωή αναζητά τη δική της Ανάσταση εκείνη την μαγική αίσθηση που
σε κάνει να βιώνεις τη μοναδικότητα της ύπαρξης. Καθώς ανηφορίζει ο
Απρίλης οι δρόμοι ευωδιάζουν με βάγια. Η χαρά της γιορτής όλο και πιο
πολύ μεγαλώνει και μέσα στης αυγής το φωτερό γαλάζιο ακούγονται οι
καμπάνες των εαρινών εκκλησιών να ψιθυρίζουν στην καρδιά, «γλυκιά
η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα», σαν ομιλία του απείρου προς τον
άνθρωπο.

Βόγκοι, πόνοι, μίση πότισαν τούτη τη γη, διψασμένη από το κρίμα.
Θεριά οι άνθρωποι, τους τυφλώνει το φως και δεν μπορούν να
σηκωθούν. Αλήθεια λαοθάλασσα, τα μίση που την καρδιά σου τρέφουν,
ένας τα φορτώθηκε, άκακο θύμα και σταυρώθηκε.

Η χαρά της γιορτής όλο και αυξάνει και οι καμπάνες Ανάσταση
φωνάζουν. Πέταξε ψυχή με της λαχτάρας τα φτερά και φέρε την
απαρχή της φλόγας, που λάμπει από το αγιοκέρι. Φέρε τα μύρα να
λουλουδιάσει η καρδιά, μακριά από κάκητες και αδικία. Άνοιξε σαν
εκατόφυλλο τριαντάφυλλο για να μάθεις να αγαπάς με το «Χριστός
Ανέστη».



Μαίρη Λακουμέντα