"Ποτέ χωρίς την κόρη μου" Μπέτι Μαχμουντί & Ουίλιαμ Χόφερ

"Παρόλο το απίστευτο κρύο , ένιωσα για μια στιγμή μια υπέροχη ζεστασιά. Ήμαστε στην Τουρκία! Είχαμε βγει από το Ιράν!" 

Τι θα έκανες αν ξαφνικά εν αγνοία σου βρισκόσουν φυλακισμένη (στην αρχή μεταφορικά αλλά αργότερα κυριολεκτικά) σε μια ξένη, άγνωστη και σκληρή χώρα, μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους, τις συνήθειες σου, τη γλώσσα σου και όλα όσα σε χαρακτηρίζουν σαν άνθρωπο; 
Τι θα έκανες αν ο άντρας που εμπιστευόσουν και αγαπούσες, από τη μία στιγμή στην άλλη, πρόδιδε την αγάπη σου και την πίστη σου σε αυτόν, αναγκάζοντας σε να απαρνηθείς ότι αγαπούσες και εγκλωβίζοντας σε μέσα σε αυτή την βίαιη χώρα;
Τι θα έκανες όταν ο άνθρωπος σου σε ξεφτίλιζε σαν γυναίκα και σαν άνθρωπο αναγκάζοντας σε να υπομένεις όλες τις μορφές βίας, τον εγκλεισμό και τον πόνο;
Τι θα έκανες αν όλα αυτά που αναγκαζόσουν να υπομένεις εσύ θα έπρεπε να τα υπομένει και η κόρη σου;

Η Αμερικανίδα  Μπέτι Μαχμουντί εγκλωβίζεται μαζί με την κόρη της στην Τεχεράνη τον Αύγουστο του 1981. Ο άντρας της την φυλακίζει στο Ιράν και η Μπέτι δεν έχει τρόπο διαφυγής. Απελπισμένη ψάχνει ένα σωρό τρόπους για να αποδράσει. Μα μία μία οι πόρτες της ελπίδας κλείνουν και η Μπέτι βυθίζεται σε έναν πόνο που βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ. Ο μόνος τρόπος να γυρίσει ασφαλής πίσω στην Αμερική και τη ζωή της είναι να αφήσει την κόρη της εκεί. "Ποτέ. Ποτέ χωρίς την κόρη μου" θα απαντήσει και η τελευταία πόρτα ελπίδας για τη διαφυγή θα κλείσει οριστικά κάνοντας κρότο. 
Η Μπέτι αρνούμενη να δεχτεί τη μοίρα της, χωρίς έστω να προσπαθήσει, αφήνεται στα χέρια ενός δικτύου λαθρεμπόρων. Είναι η μόνη της ελπίδα. Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να την οδηγήσουν έξω από το Ιράν. Συνάμα όμως, και για ένα σωρό λόγους, είναι και ο πιο επικίνδυνος τρόπος να το σκάσει. Η Μπέτι όμως οφείλει στην κόρη της να αρπάξει αυτή την τελευταία απελπισμένη ευκαιρία. Και αυτό θα κάνει. 

Δεν ξέρω αν το βιβλίο είναι συγκλονιστικό για τις αλήθειες που κρύβει στις σελίδες του ή αν εγώ ως μάνα το "είδα" πιο βαρύ από ότι θα μπορούσε να είναι. Αλήθεια όμως, περπάτησα κι εγώ τη νύχτα στα σύνορα του Ιράν, βούλιαξα στο χιόνι, ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται κι εγώ να παραδίνομαι στη τύχη μου και σε έναν θάνατο αργό και βασανιστικό. Ένιωσα τη λύτρωση όταν "άκουσα" τη λέξη Τουρκία. Έκλαψα σφίγγοντας πάνω μου την κόρη μου (κι ας μην έχω κόρη). Ένιωσα τόσο ακραία συναισθήματα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που πραγματικά μετά από αυτό ένιωσα ευγνώμον για τη ζωή μου αλλά την επιτακτική ανάγκη να αλλάξει αυτός ο κόσμος που ζούμε. Όχι αύριο, ούτε τώρα. Αλλά χτες.

Μια αληθινή ιστορία, γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο δε θα μπορούσε να "φτιάξει" ένα βιβλίο λιγότερο από συγκλονιστικό! 
 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.