Η πρώτη μας συνάντηση με τον Άη Βασίλη...

...είχε επιτυχία!

Αν και δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Είχαμε ετοιμάσει μία ζωγραφική για να δώσουμε στον Άγιο όταν τον βλέπαμε. Είχαμε κλείσει ραντεβού βλέπετε στο κομμωτήριο όπου θα ήταν ο Άγιος Βασίλης και θα μας έδινε δωράκι. Είχαμε ενθουσιαστεί! Με το που τον αντικρίζουμε δεν μας άρεσε. Κρυφτήκαμε πίσω από την μαμά μας (εμένα δηλαδή χαχαχα) και δεν λέγαμε να βγούμε. Λίγο τα γένια, λίγο η μεγάλη του κοιλιά, δεν θέλαμε να πάμε κοντά του.

Η ώρα πέρασε, καθίσαμε στην καρέκλα να μας κουρέψουν τα ξωτικά του Άη Βασίλη. Ρωτήσαμε που είναι το έλκηθρό του γιατί δεν το βλέπαμε. Μας είπαν ότι είναι στο πάρκιν όπως και οι τάρανδοι οι οποίοι πετάνε ψηλά! Αφού τελειώσαμε την κόμμωση, ο Άη Βασίλης ήρθε εκείνος σε εμάς και μας πήρε από το χέρι για να πάμε στον σάκο του και να διαλέξουμε το δώρο μας! 

Και ναι... τον ακολουθήσαμε, πήραμε το δώρο μας και τον ευχαριστήσαμε όλο χαρά! Δώσαμε ραντεβού για το χρόνου που θα μας επισκεφτεί ξανά με το δώρο μας.

Πολλά παιδάκια έχουν άρνηση όταν βλέπουν τον Άγιο Βασίλη. Δεν ξέρω γιατί. Όσο τον έχουμε μόνο στην φαντασία μας ή στις εικόνες είναι διαφορετικά από την "πραγματικότητα". Ήμουν και εγώ από τα παιδιά που δεν πλησίαζα τον Άγιο. Φοβόμουν. Την γενειάδα του. Το ότι δεν έβλεπα το πρόσωπό του παρά μόνο τα μάτια και την μύτη. Και η τόσο μεγάλη κοιλιά! Ποτέ δεν κατάφεραν οι γονείς μου να με βάλουν να κάτσω ή έστω να πλησιάσω τον Άγιο. Γι' αυτό καταλαβαίνω απόλυτα την κόρη μου που και εκείνη στην αρχή δεν τον πλησίαζε. Δεν την πίεσα. Της συζήτησα. Της μιλούσα και προσπαθούσα να καταλάβω και εγώ γιατί δεν τον πλησίαζε αλλά και εκείνη να καταλάβει γιατί δεν της άρεσε. 

Παρόλα αυτά δεν έχασε τον ενθουσιασμό της για την επόμενη συνάντηση μαζί του. Κι αυτό θα το κρατήσουμε όσο μπορούμε, γιατί έχει όπως έχουμε ξανά πει μία δόση μαγείας.

:-)