Δεν μπορώ να μιλήσω στην δική σου γλώσσα, ούτε εσύ στην δική μου, αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Κάπως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την κατάσταση με τα παιδάκια μου μαζί με άλλα παιδάκια που παίζουν σχεδόν καθημερινά. Κανένα μέχρι στιγμής δεν γνωρίζει Ελληνικά και τα δικά μου δεν γνωρίζουν την τοπική γλώσσα. Το αποτέλεσμα να συνεννοούνται ... όπως τους έρθει η έμπνευση! 

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη ...

Ένα κοριτσάκι είχε χτυπήσει το γόνατό του και το έδειχνε στον γιό μου. Κάτι του έλεγε αλλά εκείνος που να καταλάβει. Παρόλα αυτά κατάλαβε για το χτύπημά της και της έδειξε με την σειρά του ένα δικό του. 

Στο συγκεκριμένο πάρκο μαζεύονται πολλές μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες με τα πιτσιρίκια. Στρώνουν μία πετσετούλα κάτω στο γρασίδι και όλο και αλληλοκερνόμαστε από σνακ. Φυσικά και τα παιδάκια δίνουν το ένα στο άλλο. 

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουν επί λέξη τι τους λένε. Αυτά τελικά έχουν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και φυσικά ... το κυριότερο ... δεν υπάρχει ρατσισμός. Τα συναισθήματα είναι τόσο αγνά και όσο ποτέ αληθινά. 

Ίσως να συμβαίνει και μεταξύ των ενήλικων, στην ίδια περίπτωση με των παιδιών, όταν δεν γνωρίζει ο ένας την γλώσσα του άλλου. Ή ίσως απλά, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Όταν δεν γίνονται κατανοητές οι λέξεις, μιλάει το χρώμα, η υφή, ο ήχος, το συναίσθημα, η χροιά της γλώσσας.

...ας μην προσπαθούμε να τα κάνουμε περίπλοκα.