Η Επικοινωνία, της Μαίρης Λακουμέντα, στήλη Παρασκευής

Γύρισα το κλειδί στην κλειδαριά, άνοιξα την πόρτα και το μισοσκόταδο του δωματίου με έκανε να σμίξω τα φρύδια και να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα, μια κίνηση που πάντα αποφεύγω. Στην άκρη του δωματίου καθιστή στο κρεβάτι η Ρίκα με κάτι βιβλία σκόρπια στα πόδια της, έμοιαζε σαν να μην έχει πάρει είδηση τον ερχομό μου. Όμως αυτή με είχε πάρει λίγες ώρες πριν στο τηλέφωνο. 

 «Λίζι», μου είπε, ποτέ μαμά, «Έλα γρήγορα σε θέλω και άσε το χαζοχαρούμενο γέλιο σου! Είναι σοβαρό!»

Πάντα κάτι έχει να μου πει από τηλεφώνου και όταν φθάνω, χωρίς λαχάνιασμα, έχω ένα σωρό δουλειές, μου γυρνά την πλάτη. Τώρα που ήρθες το έλυσα το πρόβλημα ή μην ασχολείσαι μου πέρασε ο πόνος στην κοιλιά ή άντε πνίξου και άλλα τέτοια… γυρίζει το πρόσωπο από την άλλη μεριά να μη με κοιτάζει στα μάτια και μουρμουρίζει: «Εσύ και τα τραγούδια σου, οι ηλίθιες πρόβες σου, τα στιχάκια με τις σαχλές ρίμες. Εγώ Λίζι τα θεωρώ σκουπίδια και θα ξεφύγω σίγουρα από όλα αυτά!» Μα τραγουδάω πολύ ωραία Ρίκα και είμαι πρώτο όνομα. Η ζωή μου ποτέ δεν σου άρεσε, μα αυτή τη ζωή ζω! Τα τραγούδια μου σε έκαναν να μισήσεις τη μουσική και μπορεί και μένα και αγάπησες το διάβασμα… να σκεφτώ καλύτερα, να βγαίνεις περίπατο, να γκρινιάζεις και να αφήνεις κάθε τι για αύριο.  

«Λίζι, είσαι αποτυχημένη!» μου είπες με κάποια ένταση. Αποτυχημένη εγώ; Τινάχτηκα σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Πήγα στον καθρέπτη, κοιτάχτηκα, μάτια θαμπά πράσινα, πρόσωπο χλωμό, χείλη με γωνίες προς τα κάτω, πηγούνι χαλαρωμένο και τα πλούσια καστανά μαλλιά; Στη θέση τους κάτι λιγοστά καστανόξανθα πλαισιώνουν αυτό το παράταιρο παρουσιαστικό. Τώρα που το σκέφτομαι δεν με έχουν καλέσει σε κανένα μαγαζί τον τελευταίο καιρό. Μήπως ζω την παρακμή μου; Η Ρίκα θα μου έλεγε, αν δεν μου είχε γυρίσει την πλάτη, ότι είμαι στον κόσμο μου και συνειδητοποιώ ό,τι εδώ και καιρό το τηλέφωνο δεν χτυπά όπως παλιά. Οι φίλοι μου αραίωσαν και η Ρίκα μεγάλωσε αρκετά, πότε έγινε αυτό; Πότε κλείστηκε σε αυτό το άκομψο δωμάτιο με τις κατεβασμένες κουρτίνες να σέρνονται στο πάτωμα; 

Εάν τη ρώταγα θα μου έλεγε: «Είσαι τρελή;» ή θα μου έπιανε τα χέρια, θα με ταρακούναγε, θα μ’ αγκάλιαζε και θα μου έλεγε:

«Λίζι αποφάσισα να κλειστώ εδώ για να τραβήξω την προσοχή σου!» 

 Μαίρη Λακουμέντα