Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο.

Η ζωή κάνει περίεργα παιχνίδια. Άλλοι πιστεύουν στο πεπρωμένο, και άλλοι στο ότι εμείς φτιάχνουμε το δικό μας πεπρωμένο. Για εμένα δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο στην ζωή. Υπάρχουν οι μεσαίοι τόνοι, και άλλωτε πλησιάζουν προς το μαύρο περισσότερο, κι άλλωτε προς το λευκό. Άλλωτε πάλι, επικρατεί η ισορροπία. Κάπου στο ενδιάμεσο δηλαδή. 

Εαν είχαμε τα χρώματα του φάσματος, θα βλέπαμε ότι το φως έχει πολλά χρώματα, και οι ανάμοιξή τους μας δίνει το λευκό, το φως. Η απώλεια των χρωμάτων είναι το μαύρο. Κάπως έτσι ίσως να παρομοιάζαμε το παραπάνω. 

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας για έναν σκοπό, που κάποιες από αυτές τις φορές μας έχουν έρθει αυτοί οι άνθρωποι για να μας δώσουν πράγματα, και άλλες για να τους δώσουμε εμείς. Ή ακόμη και αμφίδρομα. Όταν, ίσως, αυτό το πάρε-δώσε έχει ολοκληρωθεί, σταματά και ο σκοπός της παράλληλης συνάντησης των δυο ή περισσότερων αυτών ανθρώπων. Στο μέλλον, μπορεί να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι τους. Μπορεί και όχι. 

Όμως, το αποτέλεσμα της συνάντησης θα αλλάξει την διαδρομή μας και θα μας οδηγήσει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Εξαρτάται από το πόσο "ανοιχτοί" είμαστε για να δεχθούμε ή να απορρίψουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε και πως θα τις επεξεργαστούμε.

Στην ζωή τίποτα δεν είναι απόλυτο. Για αυτό και δεν πρέπει να απορρίπτουμε τους ανθρώπους που μας πλησιάζουν. Μήπως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος εάν όλοι είμασταν πιο "ανοιχτοί" προς τον απέναντί μας;