Ζήλια δεν σε θέλω… της Μαίρης Λακουμέντα

Ο έρωτας απαιτεί το άπειρο, αλλά λίγες στιγμές ζήλιας μπορεί να
καταφέρουν να τον λιώσουν. Τον αρρωσταίνει, και το ολόδροσο
πέταλο της γαρδένιας που μοσχομυρίζει, κιτρινίζει με την αναπνοή
της. Η ζήλια είναι μια τέλεια φυσική συγκίνηση. Είναι σαράκι που σε
τρώει. Με τι εκφράσεις να την περιγράψει κανείς; Όταν είναι έντονη
νιώθεις ένα χέρι να σου σφίγγει την καρδιά. Όλοι οι μύες τεντώνονται,
το μυαλό θολώνει, βουρκώνουν τα μάτια και τα άμοιρα ξεχειλίζουν
από δάκρυα.

Ζηλεύω και είναι σαν να ξεχνάω τα πάντα ξαφνικά.
Σαν να μπήκε μια κουρτίνα ανάμεσα στη λογική σκέψη και στο
συναίσθημα, διαχωρίζοντας τα. Πονάω, θυμώνω, ζητάω εκδίκηση, είμαι
σε απόγνωση, μισώ, αγαπώ. Τότε είναι που νιώθω σαν να μου έριξαν
μπουνιά στο στέρνο, μου κόβεται η ανάσα και αναμασώ κάτι που με
βασανίζει και δεν με αφήνει.

Λέω δεν σε θέλω ζήλια, μα να με την πρώτη ευκαιρία την σιγουριά
μου αδειάζεις και απαιτητικά παίρνεις την Προεδρία. Έρχεται και η
πρωτεξαδέλφη αμφιβολία, βουτηγμένη σε ψεύτικα οράματα. Τι ζωή
περνάω; Χωρίς συζήτηση και έκφραση του θέλω, μόνο η ζήλια μου
καλά κρατεί και θέλει εξηγήσεις… Μάλλον αρρώστια του νου πρέπει να
είναι, κακόπιστη γνώμη του συντρόφου και έρωτας σε αμφισβήτηση
με στραβό καπέλο φορεμένο. Χτυπάει το κινητό και αρχίζω την
μουρμούρα. Ότι σε πήρε φίλος κολλητός γιατί δεν το πιστεύω; Σε
κοιτάζω, δαγκώνω τα χείλη «ψέματα μου λες!» και εσύ εκπλήσσεσαι
και λες «γιατί με καταδυναστεύεις;». Μα ζήλια και έρωτας πάνε μαζί
και είμαι σίγουρος ότι δεν θα τολμήσω πιο πέρα να πάω, γιατί θολώνει
το μυαλό μου που μ’ άλλον γλυκά μιλάς… και σκέφτομαι : τι ψεύτρα!

Πες μου γιατί θυμώνεις; Βάσανα πολλά βάζεις στην καρδιά μου και αν
πονάς για μένα λίγο μη μ’ αφήνεις να χαθώ. Βάλε με στην αγκαλιά σου
γιατί εκεί μέσα δεν πονάω. Ζηλεύω στα αλήθεια και έχω προαίσθημα
μεγάλο μέσα στα στήθη, ότι κάποιο κρυφό μυστικό σου με απειλεί.
Σε βλέπω να φεύγεις, μελαγχολώ και αρχίζω να ρωτάω που πηγαίνεις,
γκρινιάζεις και δεν σταματάς. Δεν μπορείς να καταλάβεις της καρδιάς
μου τον καημό γιατί σε αγαπώ και το φωνάζω, σε ζηλεύω, σε πονώ….

 

Μαίρη Λακουμέντα