Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα… της Μαίρης Λακουμέντα

Τα σύνορα της υπομονής ξεπεράστηκαν και όνειρα ανοιξιάτικα
με κατακλύζουν. Το φύσημα του ανέμου με γαληνεύει και χρώμα
πολύ έχει μπει στη ψυχή μου.. Κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, τουρκουάζ
συνδυάζονται μέσα στην αρμονία της φύσης. Ο νους φεύγει ήρεμος
οδηγός στην αδέσμευτη ωραιότητα του είναι. Μου είχες πει γράψε
μου ένα γράμμα, ένα ποίημα, μια σονάτα να μου χαρίζει την χαρά όταν
λιώνω από προσμονή στην ανάμνησή σου.

Θέλω να ξέρεις ότι έχω γράψει γράμματα πολλά, μα κανένα δεν σου
έστειλα. Τώρα όμως ήρθε η ώρα ένα γράμμα να σου γράψω με όλα
αυτά που με πονάνε. Με ταξιδεύει η στενοχώρια σε έρημο μακρινό νησί
και θέλω με δυο λόγια να σου περιγράψω ένα δράμα ζωής.
Κλείνω τα μάτια μου για να έρθω εκεί που είσαι, για να σε βρω. Σου
μιλώ, σε μυρίζω, σε ζωγραφίζω μέσα στο μυαλό μου σαν το ιδανικό
μου. Χρόνια ταξιδεύω σε μια αγάπη άγνωστη που εγώ λατρεύω και
περιμένω να γίνει το θαύμα, να περπατήσουμε αντάμα μεθυσμένοι σε
πλατύ ορίζοντα. Παρακαλώ να μην σβηστούν τα όνειρά μας, αλλά αν
αργήσεις να φανείς, ξεκάθαρα θα λέει, πως σίγουρα εσύ θα φταις.
Συγχώρεσε με που μέσα στη μοναξιά μου κάνω σκέψεις μάταιες και
νιώθω τρομαγμένη. Αλήθεια πορευόμαστε ξέχωρα σε μια αγάπη που
μας ενώνει.

Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω μόνο για να σε αγαπώ και το τραύμα της
αγάπης μου δεν κλείνει.

Η φωτεινότητα της παρουσίας σου με εκπλήσσει, ο αέρας της
δημιουργίας που εκπέμπεις με συγκινεί και η προσωπικότητα σου
με σαγηνεύει. Όνειρο αγιάτρευτο η ένωση μας, χωρίς ψεγάδια
και ίσκιους, μόνο να υπάρχει πάντα μέσα στο φως. Τα σύνορα της
παρουσίας σου πενιχρά και τα όρια περιορισμένα. Χίλιες θάλασσες
τα λόγια μου περνάνε και στην Αφροδίτη μεταφέρουν τα κρυφά μου
λόγια, φανερωμένα μυστικά, πως θα την βλέπουμε μαζί. Όμως μια
γυναικεία οπτασία σε συνοδεύει με χαμόγελο και σου κρατάει το χέρι.
Διαφεντεύει την παρουσία σου, μοιράζεται μαζί σου την χαρά και τα
όρια της παρουσίας της ξεπερνούν τα δικά σου. Θα έρθουν γιορτές και
εγώ προσμένω να έρθεις να με πάρεις κοντά σου, μέσα στα λεπτά σου
δάκτυλα που κλείνουν ψηλά μέχρι τον ουράνιο θόλο...

Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω και ζω για να σ’ αγαπώ άγραφο γράμμα
μου και σε ρωτώ αν θέλεις να προχωρήσουμε μαζί, ανοίγοντας χώρο
στο μοιραίο.

Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα μα δεν κουνιέται το στυλό. Το
φύλλο μένει λευκό. Δεν μπορώ να σου στείλω αυτό το γράμμα, γιατί
ψυχή μου, θέλω να σε βλέπω κατάματα όταν σου υπενθυμίσω μια
κατάθεση ψυχής, ό,τι δίχως την δική σου παρουσία, η ζωή μου δεν έχει
αξία….


Μαίρη Λακουμέντα