Ζήλεια ή φθόνος; Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος...

Τίποτα δεν είναι μόνο καλό ή κακό. Τα πάντα έχουν μέσα τους και τα δυο. Αυτός που καθορίζει τι θα
βγει στην επιφάνεια είμαστε εμείς!


Υπάρχει όμως καλή ζήλεια;
Ναι, υπάρχει. Η καλή ζήλεια είναι κινητήρια δύναμη, μας πηγαίνει
μπροστά, μας οδηγεί στην εγρήγορση, στη δημιουργία.
Η κακή ζήλεια αντιθέτως, δε μας οδηγεί πουθενά... αυτή η κακή ζήλεια ονομάζεται φθόνος και έχει ολέθριες συνέπειες τόσο στη δική μας ζωή όσο και των άλλων.

Δεν είμαι ψυχολόγος, για να δώσω επιστημονικές εξηγήσεις του τι είναι η ζήλεια,
από πού προέρχεται κλπ. Νιώθω την ανάγκη ως απλός άνθρωπος να καταθέσω όσα έχω παρατηρήσει
και βιώσει στη ζωή μου.

1) Ζηλεύουν οι ανασφαλείς και όσοι δεν είναι σίγουροι για τον εαυτό τους ή έχουν χαμηλή
αυτοεκτίμηση.
2) Ζηλεύουν οι μικροπρεπείς.
3) Ζηλεύουν όσοι φοβούνται.
4) Ζηλεύουν όσοι δεν μπορούν να φτάσουν κάποιον, γιατί κρύβουν ή θάβουν τα δικά τους χαρίσματα
κι έτσι βλέπουν μόνο των άλλων.

Ο κατάλογος των αιτιάσεων ίσως να είναι μακρύς, αλλά δε θα το αναλύσω, γιατί όπως είπα πιο πάνω
δεν είμαι ειδικός.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα τα παραπάνω οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα:
τη στασιμότητα του εαυτού μας.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δε ζηλεύει, το θέμα είναι πώς αξιοποιεί τη ζήλεια του...
Δημιουργικά ή παθητικά;

Δημιουργική ζήλεια λέμε τη ζήλεια που μας κάνει να κινητοποιούμαστε, να προχωρούμε και να
ξεπερνάμε αυτό που ζηλεύουμε.

Η άλλη ζήλεια είναι η στάσιμη, η άρρωστη και η αδιέξοδη. Είναι ο φθόνος. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από τον φθόνο. Ό,τι δεν έχουμε εμείς τείνουμε να το φθονούμε και ως αποτέλεσμα αυτού να το υποβιβάζουμε, να το μειώνουμε, για να ικανοποιήσουμε τον δικό μας εγωισμό.

Είναι λοιπόν όλα θέμα εγωισμού, ανασφάλειας, μειωμένης αυτοεκτίμησης ή
συνδυασμός όλων των παραπάνω;

Ανδριάνα